Slotwoord

Tot slot, hoe zie ik Uzbekistan, wat zijn de voornaamste do en don’ts en tips voor je vertrekt.

Voor je vertrekt:

Zorg voor schoenen die makkelijk aan en uitgaan (bij het betreden van moskees en bij mensen thuis moeten de schoenen dus uit.

Geld wisselen, zorg dat je nieuwe euro- of dollar biljetten meehebt, het minste scheurtje of streepje op een bankbiljet en het wordt geweigerd, dat hun geld verfrommeld en beschreven is, is niet erg 😊

Probeer verstandig je koffers te pakken, want je reist veel in het land zelf en vaak heb je wel chauffeurs of hotelmensen die je koffers dragen, maar soms moet je er zelf mee sleuren. In bijna elk hotel kun je ook laten wassen en strijken, wel rekenen op ±24u, of je vraagt het op voorhand dan kan het veel sneller, vooral in kleinere hotels.

Niet alle medicijnen zijn toegelaten in Uzbekistan, vooral geen zware pijnstiller met codeïne, cannabis en andere, lijst is bij mij te verkrijgen. 😊

Voor de dames: doe een licht sjaaltje mee, dat je kunt gebruiken om je hoofd te bedekken is handig bij het betreden van een moskee die nog in werking is.

Voor dames en heren: liefst geen korte broeken en geen topjes zonder mouwen, dames ook geen echte minirokjes, al zijn ze een land met heel milde regels uit respect kleedt je je aangepast aan hun oudere culturen.

Het land zelf:

Het is een land met extreme contrasten, je landt in Tasjkent een super geëvolueerde stad, straten met 2X4 rijbanen, torenhoge gebouwen, ultramoderne technologieën. Dit geld niet alleen voor Tasjkent maar voor alle grotere steden, maar als je de stad verlaat en je komt in de aangrenzende dorpjes, dan weet je niet wat je ziet en voelt πŸ˜‰ wegen zijn soms heel slecht of bestaan soms gewoonweg niet, rij je over hobbelige paden. Kom je in dorpen waar er nog geen waterleiding is, waar de mensen met emmers of kruiken naar een waterpomp (echt nog zo’n handpomp) moeten gaan om water te halen, dus wasmachines ed. hebben ze daar niet, wordt alles nog zoals bij onze grootouders met de hand gedaan. Stroom met veel geluk hebben ze stroom in de winter, maar soms is de stroom op en zitten ze lange tijd zonder. Ze proberen ook heel zelfvoorzienend te zijn, proberen zelf groeten en fruit te telen, eigen koeien en schapen te houden.

Hun koeien staan ook niet op afgesloten weiden, neen ’s nachts staan ze op stal en ’s ochtends gaat de deur voor hen open en trekken ze erop uit, tegen de avond zoeken ze hun stal weer op. Of je brengt je koe aan de leiband (of loslopend als een trouwe hond) ergens naar een vlakte en laat ze daar los. Verschiet dan ook niet dat het vee plots op de autobaan voor je auto opduikt. Zo zijn wij op de autobaan ezels, koeien, geiten, schapen en zelfs een kameel tegengekomen.

En toch zie je dat er overal gebouwd wordt, in het stedelijk gebied zijn het vooral appartements-gebouwen voor de bewoners, voor zaken en voor hotels.

Ze zijn ook heel zuinig op alles, van de katoenplant gaat ook niks verloren, de katoenbollen worden geoogst en dan worden de planten uitgetrokken en gedroogd, deze gebruiken ze in de winter om in hun ovens te steken om hun brood te bakken, blijkbaar geeft die plant ook een extra lekker smaakje aan het brood.

Overal zie je ook vrouwen vegen, zijn het nu grasvelden waar bladeren opgevallen zijn, die worden dus met takkenborstel bij elkaar geveegd in een groot doek gedaan en afgevoerd. Maar ook de straten worden van ’s ochtends tot ’s avonds geveegd ook de autobanen worden door deze dames schoongehouden!

Er zijn heel veel witte moerbeibomen, deze zijn de voedselbronnen voor de zijderupsen ook de vruchten van deze boom zijn heel lekker.

Het verkeer:

Is samen te vatten in 1 woord: CHAOS. Ondanks of volgens de chauffeurs dankzij de chaos zijn er toch betrekkelijk weinig ongevallen.

Verkeersregels bestaan er vooral op papier, hoffelijkheid in het verkeer is een onbekend woord, goed de breedte en lengte van je auto kennen is een noodzakelijk iets. Want vaak genoeg scheuren ze langs elkaar langs met 2 cm tussen de auto’s.

Kleur: wit, merk: Chevrolet… Dus als je je auto zoekt op een grote parking is het soms een hele zoektocht 😊 Waarom Chevrolet : is of was de enige autofabrikant in het land, import is enorm duur. Waarom wit? Omdat het hier in zekere streken heel heet kan zijn in de zomer.

Voor de voetgangers is het dan ook een hele opgave om een straat over te gaan/lopen.

Aan de scholen staat midden op straat tussen de 2 rijbanen een levensgroot bord in de vorm van een kind, ik vond dat dit veel beter opviel dan zoals hier een klein driehoekig bord aan de kant van de straat.

Het openbaar vervoer is hier in kleine busjes, smaller dan een auto, maar je zit wel met 3 op een rijtje, lekker dicht bij mekaar, hobbel je misschien ook niet zo hard op die “bumpy roads”.

Taxi’s zijn vrij goedkoop je betaalt ongeveer 1 euro per km, meestal zijn het wel deeltaxis, dus je zit met meerdere passagiers erin die dezelfde kant op moeten. Voor langere afstanden zijn er ook vaste tarieven (ook nog spotgoedkoop)

Er staan ook heel weinig verkeersborden die de richting aanwijzen, dus je moet de streek kennen, soms gebruikte onze gids google maps, maar blijkbaar kende die ook nog niet alle ‘onbestaande’ straten.

Autonummer platen vb 01 is Tasjkent daarna een letter is het bedrijfswagen als het eerst een cijfer is is het een privé wagen. Dus 01 833 SP is een privé wagen.

 

De Mensen:

Die zijn vriendelijk en gastvrij!

Per streek zijn ze verschillen, van super beleefd tot in onze ogen lomp en onbehouwen, dan beginnen ze te eten van de dingen die op tafel staan voordat iedereen plaats genomen heeft, houden ze geen deuren open, maar lopen zo snel mogelijk voor je uit.

Voor onze normen soms apart, want slurpen en smakken en met de handen eten is de normaalste zaak.

Je ziet heel weinig mensen met bril en niemand kon me hiervoor een echte uitleg geven, aanvaarden de mensen het dat ze slecht zien, of kost een bril te veel?

Veel gouden tanden zie je hier wel, ze laten liever een goudlaag over hun tanden zetten dan ze te laten vullen of voor een prothese.

Als ze iets aanbieden is het een belediging als je het weigert, dus neem het aan en geef het nadien als ze het niet zien aan de gids of iemand anders, maar niet weigeren.

De mensen zijn trots, geef nooit geld aan mensen zonder dat ze er iets voor gedaan hebben, vb een jongere is aan het schilderen, hij zal het als een belediging zien, tegen mij zei hij, ik werk voor mij geld, ik ben geen bedelaar, het zijn wel handelaars, want toen ik besloot iets van hem te kopen, heeft hij me zover gekregen dat ik 2 dingen kocht van hem 😊In de horeca, aan gidsen en chauffeurs wel fooien geven.

De mensen zijn eerlijk, die jongen waar ik het daarnet over had, ik betaalde hem met euro’s, ik gaf hem 10 euro en moest 5 euro terugkrijgen, hij liep weg met mijn 10 euro en ik stond daar, wij dachten al, lap we hebben het zitten, maar na een tijdje was hij daar met mijn wisselgeld…en de rest is history :-)

De mensen zijn dus fier, dat is vaak de reden waarom de dames weigeren om op de foto te komen, ze hebben geen of weinig make up op (dat kan niet volgens hun) ze hebben hun werkkleren aan…

Normaal worden er niet veel hoofddoeken meer gedragen, behalve in dorpen, maar vaak is dat meer een bescherming voor hun haar dan een overtuiging en jonge meisjes dragen hoofddoek of zelf nijab omdat ze het zien als mode want als je vraag waar het over gaat dan weten ze het niet.

De mensen maken graag een praatje, zelfs al verstaan ze je niet, meestal is hun eerste vraag waar je vandaan komt, dus Belgija is het antwoord πŸ˜‰.

Verder zijn ze heel eerlijk, nog nooit voorgehad dat ik te weinig geld terugkreeg.

En ik heb verschillende keren mijn duur fototoestel aan een jonge gast gegeven om een foto van mij met iemand te maken, hier in ons land zou ik dat niet durven, zou direct denken die heeft mijn toestel beet en gaat ermee lopen.

Bij gelovige moslim gezinnen laat de vrouw als ze alleen is nooit een man binnen, zelfs niet de vrienden of broers van haar man.

De meeste mannen geven de vrouwen geen hand, (gidsen doen het wel, want zij kennen onze gebruiken), ze groeten de dames heel respectvol met hun rechterhand op hun hart te leggen en hun hoofd te buigen.

Die kun je ook doen om iemand te groeten is altijd goed, of je zegt : "As-Salam-u-Alaikum" ("Vrede zij met u") en als ze het tegen jou zeggen mag je met dezelfde woorden antwoorden.

Huwelijken worden groots gevierd en na het huwelijk betaalt de bruidegom 40 glitter jurken aan zijn bruid, die ze 40 dagen lang zal dragen.

 

Eten enz.

Standaard : bij elke maaltijd wordt thee gedronken, 3x per dag dus, kan groene thee of zwarte thee zijn. Koffie… alleen in koffiebars is goede koffie te krijgen anders is het oploskoffie.

De ochtend begint met een heel uitgebreid warm ontbijt, soms zelfs met frietjes, verschillende soorten groenten en vlees en wat je maar bedenken kunt, gelukkig ook een eitje en yoghourt.

Voor je een restaurant binnengaat was je je handen, logisch want je gaat met je handen eten.

De oudste aan tafel scheurt het brood in stukken.

De jongste houdt zich bezig met de thee, hij giet een kop thee giet het terug in de theepot en dit doet hij 3X en schenkt dan thee in voor de oudste dat zijn 7 handelingen (geluksgetal) dit noemt Loy Moy Choy (modder, olie, thee).

Als je een volle kop thee krijgt, is dit geen goed teken, dan willen ze graag dat je zo snel mogelijk de tafel verlaat. Dus wees blij met een half kopje😊

Buiten hun tafelmanieren die bij ons niet kunnen, smakken, slurpen enz.. eten ze dus veel met hun handen, als je een mes vraagt in een dorpje dan krijg je vast een groot keukenmes, want iets anders hebben ze niet πŸ˜‰

In de dorpjes hebben ze ook geen menu kaarten, want vaak maken ze die dag maar een paar gerechten klaar en is de keuze dus heel beperkt (daarom niet slecht) in steden hebben ze vaak Engelse menu kaarten en regelmatig met foto’s erbij maar reken er niet op dat je krijgt wat je ziet, vb je ziet lekker gebakken vis en je krijgt een gekookte vis met een champignon saus over…

Het zijn ajuin eters, op alle slaatjes grote ringen rauwe ui, in alle gerechten zit ui… ze vragen als salade een kommetje met rauwe uienringen…. (ja ik lust geen rauwe ui)

Suikervrije producten of dranken zijn er bijna niet te krijgen in sommige winkels vind je met heel veel geluk een suikervrij drankje, je kunt wel thee zonder suiker krijgen, en water met of zonder bubbels is er ook altijd.

Alcohol kun je bijna overal krijgen, behalve als de eigenaar van de zaak een diepgelovige moslim is, dan zal er op de deur staan geen alcohol en niet roken (er zijn anders aparte gedeelte voor rokers en soms ook voor waterpijp rokers)

Er wordt veel aan foodsharing gedaan, je moet dus expliciet vragen voor ieder een bord, anders krijg je een grote schaal in het midden van de tafel en val je met zijn allen het eten aan πŸ˜‰

Een Thee house is een lokaal restaurant, het eten is er altijd spotgoedkoop, opgepast vaak zijn er alleen maar van die tafels 30 cm hoog en moet je opgeplooid πŸ˜‰ aan tafel zitten, wij hebben altijd eetgelegenheden gebruikt waar normale stoelen en tafels waren.

 

Algemene tips:

Altijd adreskaartje van hotel op zak hebben, want een adres uitleggen in het Uzbeks is moeilijk

Visitekaartjes worden amper gebruikt ze gebruiken telegram ipv messenger of WhatsApp en dit zien zij als Visitekaartjes.

Kijk goed uit bij het geld wisselen, ATM-machines zijn duur je betaalt een commissieloon en de koers is vrij slecht, het best ga je in een bank en vaak zijn de hotels ook gunstig.

De munten die in gebruik zijn, zijn niets waard daarom worden ze haast nooit gebruikt.

 

Hotels:

Wij hebben zowel in een Guesthouse gelogeerd als in een 5 sterren hotel, slechts 1X vonden wij het hotel niet goed en dat was een oud hotel in Russische stijl met oude tapijten…. Voor de rest waren ze allemaal netjes en iedereen was heel vriendelijk.

Meestal is er een bad en moet je dus ook douchen in het bad.

In verschillende hotels vind je op het plafond een pijl, soms zit de pijl in de lade van het bureau die pijl geeft de richting van Mekka.

 

WC:

Opgepast er zijn heel veel Franse/chinese WC’s  dus een gat in de grond. Ergens zijn die hygiënischer dan de ‘Europese’. (Niet in hotels)

Er wordt ook gevraagd om geen papier in de wc’s te gooien (problemen met te kleine rioleringen)

Vaak zie je onderweg ook wc’s staan, hier kan het gewoon een gat in de grond zijn met planken om je voeten op te zetten. Dus best is altijd wc papier op zak te hebben πŸ˜‰

Als er een WC dame is, moet je kijken of daar wc-papier ligt, dan neem je daar de hoeveelheid mee die je denkt nodig te hebben, kostprijs 1000 sum een paar centjes dus.

 

Toeristen:

Onze gidsen en chauffeurs waren altijd heel fijne mensen, slechts 1 gids viel tegen en die hebben we dan ook onmiddellijk bedankt voor zijn diensten, die bracht ons te veel naar souvenirs winkeltjes…

Gidsen vertellen heel graag over geschiedenis, als al de jaartallen en al de namen je niet interesseren moet je dit op voorhand zeggen dat ze het heel beperkt houden want dat je het toch niet kunt onthouden.

Toeristen betalen vaak veel meer dan de Uzbeken, vind ik niet eerlijk maar ergens begrijp ik het ook wel een leraar verdient in Uzbekistan 200 Dollar per maand….

Soms wordt er naast een entrée ook nog een ‘fotografie feed’ gevraagd. Wat ik ook weer bizar vind, met een telefoon foto’s maken kost niets met een toestel dus wel.

Een gouden tip: bezoek lokale markten en niet alleen markten waar ze weten dat er ook toeristen komen, het is heel anders, de mensen zijn ook geen toeristen gewoon en zijn super vriendelijk.

 

Algemene Conclusie:

Oezbekistan of Uzbekistan 😊 heeft mijn/ons hart gestolen, omdat het zo’n gevarieerd land is, de mensen zijn er super gastvrij, vriendelijk. Het is een veilig land. Voor onze normen is het reizen en eten  goedkoop. Het is een echte droombestemming voor een heel aparte vakantie en als er nog vragen zijn, stel ze ons dan. Wij zijn klaar om ons boek te schrijven wij hopen dat het begin volgend jaar gedrukt zal worden. 

En John is al bezig onze volgende reis naar Uzbekistan te plannen.

9 november

De start van een lange dag, de wekker liet van zich horen rond 5.30 want om 6.30 zou onze chauffeur ons naar de luchthaven brengen.

Het wachten was lang...maar voor internationale vluchten is dat meestal zo. We zijn door een groot aantal controles geweest, bij sommigen moesten de schoenen zelfs uit.

En dan mochten we op het vliegtuig, wel lekker dat je een drankje krijgt in een glas, netjes verzorgd met een kortonnetje er boven op. Wat wel erg op viel is het verschil tussen de corona maatregels een maand terug, toen moest je geen mondmasker dragen, nu waren ze er heel streng op. Er zaten een aantal meiden op die van zichzelf wel 20 selfies gemaakt hebben, natuurlijk konden ze geen masker opzetten, dus regelmatig moest de bemanning hun  hierop komen wijzen. Ook hun handtassen kwakten ze zomaar overal neer. Ze waren wel druk met hun benen in te smeren en hun botox lippen :-). Maar goed, ze zaten schuin naast ons, dus we moesten hun niet voortdurend zien :-)

Het was nog geen 10u en toch kregen we een uitgebreide maaltijd, met voorgerechten, hapjes, snacks warm hoofdgerecht, brood en nagerecht. Dat warm eten hebben wij vriendelijk geweigerd.

In Istanbul (tussenstop) hadden we een paar uur tijd. We zijn naar de business lounge gegaan waar je gratis eten en drinken kreeg, dus de tijd geen snel voorbij.

De vlucht naar Brussel verliep vlotjes (weer met een volledig menu). En dan... gisteren hadden we een pcr test laten doen in het hotel, maar vandaag moesten we in Zaventem nogmaals een pcr test ondergaan, ondanks het feit dat we negatief getest waren.

Nu moeten we wachten op het resultaat van de test van Zaventem voor we buiten mogen. Alhoewel ik met het corona centrum gebeld heb en ze me zeiden u hebt een negatieve test dus mag u nu buiten maar de 16de moeten we weer een test laten doen.

Voor het blog over is ga ik nog een blogje schrijven met do en don'ts in Uzbekisten en over de dingen die voor ons heel verschillend zijn.

Dus kom je nog eens terug ?

8 november

De laatste dag voor de terugreis.

Eerst en vooral hebben we na het ontbijt een PCR test moeten laten doen, want we mogen niet op de vlucht van Turkish Airways zonder een PCR test. Vanavond om 20 u hebben we de uitslag.

Bedoeling was vandaag om naar de bergen te gaan waar er wintersport is, maar vooraf zouden we naar een solar park gaan dat is iets meer dan een uur rijden, een uur terug, nog een bezoek en dan naar de bergen, zou een latertje worden, dus hebben we beslist het wintersport gebied te laten voor wat het is de andere dingen op het programma zijn uitzonderlijker, dus voor ons belangrijker.

We rijden dan toch richting (andere) bergen... hoog op de top van een berg staat een zonnecollectoren park, enorm groot, dit werd gebouwd in de jaren 80 door de Russen en was "Top Secret". Het werd gebruikt om testen te doen op allerlei materialen en ook voor de luchtvaart.

Nu staat het open voor het publiek en het is meer dan indrukwekkend, zoveel enorm grote zonne panelen en collectoren. We gaan met een lift (een stevige Russische lift) naar boven, wat is dat hoog... en als je dan over een soort brug moet waar ijzeren wankele platen op liggen, dus voor mensen met hoogtevrees is het een uitdaging :-) We zijn veilig boven en weer beneden geraakt. Toch liever met de lift dan met die vele trappen, maar er was een schoolklasje en die namen toch ook de lift :-)

We zijn daar nog een tijdje blijven rondwandelen want ook het uitzicht was heel indrukwekkend.

Op de terugweg heb ik me weer verbaasd over de gasleidingen, het gewone gas voor de gezinnen ligt bovengronds in pijpen, waar een straat is gaat die buis iets hoger een heel bizar zicht. Maar ja verschieten doen we ons niet snel meer met alles wat je hier op straat ziet, vb op een kleine auto een Matiz Chevrolet zetten ze een 2 persoons bed op om het te vervoeren, het verwonderde me dat er niemand in dat bed lag :-)

Terug in Tashkent was het lunchtijd, plotseling stond er een jonge vrouw naast ons Ninufar de gids die we in september 2019 hadden, wat een verrassing, zo zie je maar dat ook in Oezbekistan de wereld klein is. Dus een stopje om te eten en dan verder naar een plaats waar normaal gezien de toeristen niet binnen mogen. In het begin van onze reis hebben we er voor de deur gestaan en kregen we te horen dat onze vergunning niet voldoende was, toen we bij de Vice Minister waren hebben we een toelating gevraagd en die werd ons toegezegd. Natuurlijk ging dit op zijn Oezbeeks, er was niemand aan de poort je moest van a naar b bellen en b belde naar c om te zeggen dat je naar z moest bellen, maar na een half uurtje was het in kannen en kruiken en kwam de wacht de poort voor ons openen. Samen met ons stonden er nog Russische toeristen die het paleis van hun prins Romanov kwamen bewonderen, maar zij hadden geen vergunning en mochten dus niet mee binnen een half uur later stonden die nog te discussiëren met de wachters. 

Wat was het hier mooi binnen, ze zijn nog bezig aan het restaureren, maar wat al klaar was (of zo goed als) was gewoonweg prachtig !!!! 

Na van dit mooi gebouw genoten te hebben zijn we nog een koffietje gaan drinken met de 2 gidsen die we hier gehad hebben en de chauffeur.

Terug naar het hotel, want we hadden nog een afspraak met iemand van de directie van Hilton om hun te bedanken om ons als gast gevraagd te hebben.

Diner in restaurant Soy waarvan de eigenaar ons nog herkende, wat grappig was.

Terug in het hotel kregen we het positief bericht dat de PCR test negatief is ;-)

Dus morgen mogen we naar huis, nu nog een oplossing vinden om ons zo snel mogelijk in België te laten testen. Op de luchthaven kan niet want we hebben geen code gekregen bij het invullen van onze PLF.

Maar ook dat komt wel in orde en nu koffer pakken want om 6.45 staat onze chauffeur paraat om ons naar de luchthaven te brengen.

Tot in België...

7 november

Na een kort luxe nachtje geslapen te hebben, gedoucht in een hele ruime douche, klaar voor het ontbijt, ik dacht dat Wyndham een luxueus ontbijt had, maar dit was nog uitgebreider. Hier moest je wel een masker aandoen om je eten te gaan halen en plastic handschoenen dragen.

We hebben dan ook een afspraak gemaakt voor een pcr test voor morgen vroeg want zonder test mag je niet mee met Turkish Airlines.

Ik liep wat rond te kijken in de hal van het hotel en wie zat daar??? Onze chauffeur die we eerst al in Tasjkent gehad hebben en naar Andijan gereden is daar onze toer gemaakt heeft en dan zou hij naar huis gaan, maar onze tourorganisator Gulia had hem gebeld en gevraagd naar Tasjkent te rijden, arme man weer zoveel km moeten rijden, maar hij vond het niet erg, hij rijdt graag met ons :-)

  De gids Nazim kenden we ook al van onze eerste dagen in Oezbekistan. Hij weet heel goed wat we willen, dus hij organiseerde het doelgericht. Eerste stop Magic City, het Disneyland van Oezbekistan, het heeft heel gepraat en gebel gekost om te zorgen dat wij foto's mochten maken, met een gsm mag het wel, met een fototoestel niet, vreemde regels. Maar wij hebben van de minister toelating dat we overal mochten fotograferen, dus na een tijd moesten ze wel toegeven. 

Het is een echt commercieel opgezet park, met veel winkels en restaurantjes en ook de straten hadden namen van Europese straten, wat wij wel het bijzonderste vonden is dat er een straat "De Wallen" noemde als wij hem uitlegden dat het in Amsterdam het "Red Light district" is, kwam onze gids bijna niet meer bij van het lachen.

Een volgend pretpark was het Navruz park, met het hoogste wiel (rad) van Oezbekistan.

Het bezoek aan een poppenmaakster was ook bijzonder, zij maakt poppen met traditionele kledij, ze werkt soms wel tot 3 maanden aan 1 pop omdat het materiaal soms heel moeilijk te vinden is.

Voor de lunch hebben we een wandeling gemaakt in een Japanse tuin (die van Hasselt is wel mooier ;-) )

Tussendoor nog gestopt aan het parlementsgebouw voor wat foto's te maken.

De lunch was bij : fish & bread, daar hebben we een soort wrap gegeten met is in, niet slecht en John een makreel.

Voor we naar het Navoy theater gingen waar we foto's van gemaakt hebben, hebben we koffie gedronken met Mavjudaxon, een lerares Engels, met 3 dochtertjes waar ik al een hele tijd mee spreek via Messenger, was leuk haar in het echt te ontmoeten.

We vonden het dan wel genoeg, we wilden nog even genieten van de luxe van de Hilton :-) we zijn op de 21ste verdieping gaan eten met een super uitzicht. Het was duur voor een keer, maar als we datzelfde in een Europese Hilton zouden gegeten hebben koste het ons vast 4x zoveel.

Daarna nog even genoten van het uitzicht vanuit onze kamer op een park met mooie verlichting.

Morgen gaan we het hogerop zoeken ;-)

 

6 november

Een dagje te laat, want gisteren was het ook te laat, of ik zou beter zeggen te vroeg om nog iets te schrijven, rond 1 u 's morgens kwamen we in het Hilton Hotel aan, de zin om dan nog foto's op de computer te zetten en een blog te schrijven was er niet echt. Ik had het veel te druk met te genieten, maar ik loop vooruit in het verleden ;-) want hiervoor was er nog een hele lange dag. Een dag die ik tja hoe moet ik het zeggen, liever vergeet, neen dat is het niet want op zich waren het wel fijne ervaringen. Maar laat ons beginnen met het begin, we zouden van Fergana naar Chust rijden, wat wisten wij op voorhand dat het een rit 2,5 uur rijden was. We stopten eerst aan een soort ruïne, zag er op het prentje nogal steenachtig uit ;-) en er waren zeker 100 trappen te doen en na zo lang in de auto gezeten te hebben, stram van het zitten zagen we die klim niet echt zitten. Dus zijn we doorgereden naar de volgende afspraak, dat was bij een messenmaker (ik vraag me nog steeds af waarom we daarom zo ver moesten rijden). Die meneer woonde met zijn familie in een door God vergeten gat (ook Allah is het vergeten). Maar hij was wel een kunstenaar van een stuk ijzer maakte hij de mooiste (en scherpste) messen, mooi gegraveerd met hele mooie handvaten. Hij had ons dan ook graag een mes verkocht, maar dat durfde we niet aan, we hebben ooit aan de douane eens last gehad omdat we een brievenopener in de vorm van een zwaardje gekocht hadden, mocht het Belgenland niet binnen omdat het een wapen was. Dus dat risico durfden we niet te nemen. 

De gids had plov besteld bij een plaatselijk restaurant, hij vond het niet verantwoord dat wij al die trappen naar dat restaurant zouden moeten doen (nadien hebben we die trappen inderdaad gezien en waren we wel blij met zijn beslissing) maar.... we moesten aan zon tafel van 30 cm hoog gaan zitten, dus met je benen onder je poep en dat kunnen wij geen van beiden, onze oude knoken zijn dat niet gewoon ;-), ik kreeg dan een kussen om op te zitten en mijn benen schuin van het verhoogje en John kreeg een krukje. De plov was, ehhh bijzonder, ja heel bijzonder.... met veel paardenworst (geen verkeerde gedachten aub) 2 volle lookbollen, die dan van elkaar getrokken werden en ze de ene na de andere zo opaten... dan lag er een citroen op die meegekookt/gebakken was, hebben wij niet op de plof genomen en kweeperen, John heeft meer tomaten, komkommers en ajuin gegeten dan plov.

Omdat we de messenmaker beloofd hadden dat hij in het boek zou komen was hij toch wel tevreden.

De volgende stop bij een soort park waar een aantal restaurants waren, met heel veel trappen op en evenveel trappen weer af, Uzbekistan is het land van de trappen.

Dan kwamen we bij een woning in datzelfde dorpje (ik mag het geen dorpje noemen van John want er zijn een paar honderd duizend inwoners) maar als er geen echte straten zijn, maar platgereden grond dan kan ik dat geen stad noemen.

In die woning maakten de vrouwen caps voor mannen, dat zijn typische hoedjes die mannen hier dragen. We moesten voor de zoveelste keer onze schoenen uitdoen en een trapje met treden van bijna 40 cm op. John die hield het voor bekeken, ,tja mannen hebben ook niks met borduren.

(de meesten toch  niet). Aan zo'n kap werken ze een 3 tal weken, eerst wordt alles op de zwarte stof geborduurd met zijdedraad, dan komt er een laag katoen tegen, elke 3 mm naaien ze een rijtje stiksteek, dan nemen ze een lange ijzeren naald, daar draaien ze papier omheen en tussen die rijtjes stiksteek steken ze die naald en als ze de naald er weer uittrekken blijft dat papier zitten en zo krijgt die cap de stevigheid, het borduren duurt een week, die papiertjes erin steken 2 weken. En zo'n cap verkopen ze dan voor een 5 dollar en dat is hun loon voor 3 weken werk.

Bijna 3 uur terugweg gereden, ja het werd donker en dan kan onze chauffeur niet zo hard rijden.

We zijn samen nog gaan eten want dit was weer een afscheid van chauffeur en gids.

Op de luchthaven zaten we aan de gate te wachten, komt er na een tijdje een man op mij af heeft een bording pas in zijn hand en vraagt of ik dit ben, tja mijn naam staat er inderdaad op, wij vliegen Business (kost maar een paar tientjes meer dan economy en met corona vond ik dit veiliger) Hij vraagt of wij niet liever in de Business lounge willen gaan zitten, ehhh ja dat willen wij wel, wij dus achter die vent aan en iedereen zo kijken van : "tja t"zen weer toeristen, wat hebben die weer uitgestoken" ;-) Na een hele papierwinkel mogen we plaatsnemen en wordt ons te drinken aangeboden :-) Luxe :-)

De vlucht heeft wat vertraging, maar bij aankomst staat een chauffeur ons op te wachten, onze 3 laatste nachten slapen we in het Hilton Hotel (heeft John op zijn manier geregeld ;-) ) Wauw wat een hotel en wat een kamer, zo groot, met een badkamer met een raam tot op de grond zodat je alles kunt bekijken (oef wel een deur voor het WC en er is een scherm dat je kunt neerlaten ;-) )

En een lekker bedjeeeeeee snurk grin snurk

 

5 november

Onze eerste stop vandaag was bij de boekenwinkel waar onze gids Sardor zijn vrouw werkt. Het is een mooie verschijning en heel vriendelijk, helaas spreekt ze voor ons geen gekende taal. Dus buiten  As-salamu alaikum. we hebben van haar een leuk Engelstalig boek gekregen over Alisher Navoy. Zo lief van haar.

Wij reden naar Kokand.

Het Khudayarhan Palace stond daarna op de lijst een vroeger paleis, met een heel mooie gevel, hier waren verschillende scholen op schoolreis, dus het was vrij druk. Er werd ook een film gedraaid dus nog eens drukker...  dus waren we even blij om te kunnen ontsnappen in een galerij met schilderijen van voornamelijk Russische en Oezbeekse schilders.

Een verlaten moskee die vroeger wel 3x zo groot was maar waar nog heel wat mooie gescupltuurde pijlers staan, aan de overzijde zaten heel wat crafts mensen, van weverijen, houtbewerking, juweelsmid, enz...

Wat nieuw voor ons was was een oog te gaan werpen in een zaak die aan Eco toerisme doet. Helaas het is er het seizoen niet voor, maar in de tijd van lavendel is het te vergelijken met de Provence in Frankrijk, ik heb dan ook een les gekregen waar lavendel allemaal niet goed voor is, dus mensen wat hebben we vandaag geleerd : gebruik veel lavendel naast je hoofdkussen en je zult geen hoofdpijn krijgen (of het helpt met hoofdpijn van een kater, dat weet ik niet :-) )

Verder hebben ze een restaurant met alleen gezonde voeding, doen ze testen met allerlei soorten fruit, enorm veel kiwi's staan er. In het hoofdgebouw staan 6 dokters tot je beschikking en zij kunnen je de goede kruiden aanraden Helaas heb ik alleen maar thee voor John zijn diabeet kunnen kopen, meestal waren het sappen en tja... de koffers zijn al zo zwaar... Toen ik al lachend vroeg aan die dokter hebt u niets om me 20 jaar jonger te maken, ja hoor, het was een drankje vooral op basis van safraan en dadels, dus mensen probeer het maar uit :-) We hebben daar ook thee van distels gekregen :-)

Op terugweg naar het hotel zijn we nog gestopt in een pottenbakkerij, hier worden workshops gegeven om de potten te beschilderen. De Jappen hebben hier ook een schooltje opgericht waar jongeren uit het dorp gratis japans kunnen komen leren (helaas door Covid gesloten).

's Avonds is de gids met zijn 2de (van 3) zonen komen eten, hij heeft binnenkort examen en zijn vader wou even laten uittesten hoe het staat met zijn Duits, hij leert dus 6 dagen per week Duits en heeft helaas niemand om de taal mee te oefenen, gisteren had John hem al aan de telefoon gehad en die gast doet het goed. Hij wil en zal in Keulen gaan studeren, geneeskunde vind hij heel interessant, een jongen die een mooie toekomst wil opbouwen en wij gunnen het hem

Daarnet de koffers weer eens herschikt want morgen vliegen we weer naar Tasjkent, daar verblijven we 3  nachtjes en dan is het naar huis.... met dubbele gevoelens.... 

4 november

Na opgehaald te zijn door gids en chauffeur, wou de gids ons eerst nog iets laten zien uit hun Russisch tijdperk, een groot gebouw met daarnaast een soort Walibi park, wel met voor ons verouderde speeltoestellen. Maar daar hebben we geleerd doorheen te kijken.

In plaats van naar moskees en madrassas te gaan bracht Saldor ons naar een heel oude zijde en katoen ververij. Hier werden we ondergedompeld in een bedrijf dat op de oude manier de ikat verfde, die gebruikten natuurlijke kleurstoffen, vb voor geel wordt de schil van de granaatappel of van de ui gebruikt, bruin komt van de okkernoot. Ze plakken dus de stukken die niet geverfd moeten worden af met plastic tape (hiervoor hebben ze wel een machine want dat moet heel stevig geplakt worden zodat er geen verf komt waar ze niet moet zijn. de verf wordt dus eerst klaargemaakt en gekookt, dan wordt de streng zijde of katoen in de verf gedompeld, ze wordt even opgehangen en dan uitgewrongen. Dan gaat de plastic eraf en wordt het geverfde gedeelte afgeplakt en de stukken die niet in de volgende kleur geverfd moeten worden. 

In een kamertje was een designer bezig om het motief van de stof op de zijde aan te brengen, hij zette gewoon streepjes en dan wisten de mensen hoe ze de zijde moesten afplakken, het is wel bewonderingswaardig hoe ze dit doen.

Dan werden we naar een winkel gebracht, hier werd ons nog eens op kleine schaal getoond hoe het verf proces in zijn werk ging. Dat is gewoon groots om te zien. We hebben ook flink gelachen met die gasten, want wij vonden het net goochelaars en op de vraag van John waar de duif bleef lagen ze dubbel van het lachen.

Aan de overkant van de straat zijn we een "bakkerij" binnen gegaan, 1 man maakt het deeg, 2 anderen maken verschillende soorten brood en buiten staat de "bakker" aan zijn oven, het is daar heel heet, hij draagt daarom ook een doek op zijn hoofd om nog iets haar over te houden. De rauwe broden worden en aangebracht hij plakt ze tegen de oven wand en na 5 minuten zijn ze klaar. Wat was dit lekker zo'n warm vers brood !!!

Op de weg naar de zijde fabriek hebben we nog samsa moeten proeven, niet echt  mijn ding veel te veel ajuin, wel lekker deeg :-)

De zijde fabriek leerde ons hoe zijde gemaakt werd, van de cocon in warm water van 80graden komt de zijde los van de cocon, een dame roert in de pot met de cocons en zorgt dat de draad op een haak komt, de dame ernaast die zit met een soort  spinnenwiel en brengt een 8 tal draden samen, want 1 zijde draadje is zo dun dat het zo haast niet te gebruiken is. Dan hebben we dames sjaals en doeken zien weven en hebben we ook elektrische weefmachines aan de gang gezien.

Na de  lunch zijn we naar een lokale markt geweest, die op donderdag gehouden wordt, hier kun je alles kopen, van levende tot dode dieren, van eten tot noem maar op en ook kleding.

Ik heb me laten verleiden om een lange jurk met jasje te kopen, iets typisch van hier maar wat je eigenlijk ook bij ons kunt dragen :-) lange jurk en jasje voor nog geen 30 euro :-) eerst was het iets duurder, maar John heeft de sport van afdingen begrepen ;-) ik denk dat je bij ons nog niet eens de pareltjes kunt kopen die op de jurk genaaid zijn :-) Ikke blij.

Daarna nog gezellig een kopje koffie gaan drinken, koffie is niet echt bekend in Oezbekistan, maar hier en daar zijn plekjes waar je een lekker bakje kunt drinken :-)

Dan naar het hotel, even wat eten gaan kopen want ik had geen zin om op restaurant te gaan, dus even picknicken op de kamer.

Ik ben benieuwd wat er morgen op het programma staat want onze gids houdt zich nooit aan het vooropgesteld programma maar weet ons met bijzondere dingen te verassen, wat wij super vinden natuurlijk.

Spannend.... tot morgen ?

3 november

Gisteren vonden we een heel inspirerende dag met al het nieuwe wat we ontdekt en gezien hebben, maar vandaag was nog bijzonderderder.

We zouden naar een circusfamilie gaan, tja wat moet je daar bij voorstellen...

Wat we ons ook  hadden kunnen voorstellen dit overtrof al onze verwachtingen.

We kwamen aan aan een oud huis (tja op de buiten zijn ze hier meestal oud). Er hing een gordijn en wij werden gevraagd even te wachten, de gids Sador zei dat we door mochten komen. Aan een tent (of beter een kleine Yurt) stond een heertje van 86 jaar jong. Hij stak zijn hand op dat we moesten wachten. Hij nam een wit katoenen stuk stof, spreidde dit uit op de grond en daarop legde hij nog een vierkante lap, met hun typische bedrukking. Dan moesten wij over dit "witte tapijt" lopen, dit was zijn verwelkoming aan ons. Toen John en ik erover gelopen hadden, rolde hij het op en gaf het aan me, dit was ons eerste geschenk. In die kleine Yurt zag het er vrij gezellig uit, ik denk dat Mister Yusuf Ali daar regelmatig zit :-)

En dan vroeg hij of we zijn tuin wilden bekijken, maar ehhh zijn tuin was een hele steile trap naar beneden en dan moest je een smalle plank over een riviertje over, dat zagen we echt niet zitten en moesten hem dus bedanken. Hij met zijn 86 jaar was het gewoon daar een paar keer per dag over te wiebelen, want ik was beneden tot aan die plank en dan begon hij er op en neer op te springen, mij niet gezien zunne :-)

Overval waren en stoeltjes en zitjes gemaakt, uit buxus, houten stoeltje, metalen stoeltjes, stenen stoeltjes en alles heeft hij zelf gemaakt.

Wat nog het meest wonderlijke was waren de grote zitjes, of zeg maar zitten.... een metalen buis en daaraan een metalen gevlochten vloer opgemaakt, met een ronde bank en ronde tafel en daar kon je dus zeker met 8 man rond die tafel zitten op comfortabele kussens. Sommigen hingen boven het water. Zo waren er wel een stuk of 5, en overal lagen de tafels bedekt met allerlei lekkers, met kweeperen, met een enorm ontbijt, gewoon niet te geloven. Onze chauffeur werd naar het riviertje gestuurd, daar stond een kaki boom en hij moest er een tak gaan afbreken vol kaki's dat was ons volgend geschenk. 

Dan kwamen we in speeltuin, met verschillende speeltuigen, ook allemaal door hem gemaakt, er waren ook zo'n 2 zitjes gemaakt hoog in een boom, 1 ervan draaide zelfs in het rond en Mister Yusuf vond schommelen zelf ook nog  leuk :-)

Wat ik super grappig vond, hij noemde John Mister John en als John ergens te lang bleef staan dan riep hij direct, Mister Joooohn, om de 2 minuten hoorde je hem dus Mister John roepen :-)

Er was ook een gedeelte waar hij oude affiches en boeken had liggen van toen hij nog jong was en met een groot gezelschap optrad. Zijn zonen en nu zijn kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen zitten nu ook in het vak, allemaal acrobaten, jongleurs, enz..

Hij heeft ook een hele collectie houten voorwerpen die hij zelf gemaakt waaronder ook zwaarden die zijn gemaakt om te spelen :-)

Hij heeft ook een eigen buiten fitness ruimte want als je acrobaat bent moet je sterk en fit zijn, dus boksballen, gewichten, enz enz...

En dan kregen wij een optreden 3 generaties bij mekaar, op koord dansen, jongleren, kunsten op het gras, het was fantastisch hoe ze samenwerkten. Wij hebben er echt van genoten.

Dan toonde hij fier zijn druiven en ja hoor iedereen kreeg een grote tros druiven mee, ze zijn trouwens super lekker!

hij heeft ook zelf gemaakte serres waar citroen bomen in staan en aardbeien en nog veel meer.

Iets verder op zijn domein staat nog een oude circus piste en een hele oude vrachtwagen die hij ooit gewonnen had op een competitie van acrobatie. 

Zijn vrouw was er ondertussen bijgekomen, hoe kwik mister Yusuf sukkelt zijn vrouw met wandelen maar toch ging ze mee berg op en berg af met 2 stokken als steun.

Tenslotte werden we nog uitgenodigd voor de lunch, met huisgebakken brood, eigen gemaakt marmelade, verschillende noten soorten uit eigen tuin, druiven, granaatappels, zelfgemaakte kwark, want een koe hebben ze natuurlijk ook, maar die was op wandel zoals het hoort voor een Uzbeekse koe.

John heeft dan iets in zijn gastenboek geschreven in het Engels, de gids heeft het vertaald en Mister Yusuf kreeg regelmatig tranen in de ogen.

Om hun te bedanken voor hun gastvrijheid en het circusoptreden wilden we hem geld geven, maar hij weigerde het, dat vond ik toch wel erg, want zij hebben ons zoveel gegeven en zo goed ontvangen dan heb ik het aan zijn vrouw gegeven, zij nam het wel heel beleefd aan en bedankte ons meerdere keren, natuurlijk werd hiermee gelachen dat vrouwen altijd wel geld willen :-)

En tja nadien zijn we nog plov gaan eten en naar een gedenkteken gaan kijken en nog naar een mandenwerker geweest, maar dit is zo nietig tegenover onze belevenis van 's morgens.

Dus laat ik het hier maar bij voor vandaag. Doei tot morgen xxx

2 november

Om 5.45 liep de wekker af, we hadden dan nog tijd om even te genieten van het uitgebreide ontbijt in Wyndham Hotel in Tasjkent. De chauffeur stond er ook op het afgesproken uur en hij heeft onze koffers tot bij de incheckbalie gebracht.

Na een klein uurtje vliegen boven besneeuwde bergen kwamen we aan in Andijan,  gids Saldor en chauffeur Momin stonden buiten te wachten. Dezelfde chauffeur als we gisteren hadden, hij is dus met de auto naar Andijan gereden meer dan 7 uur heeft hij gereden, hij heeft anders geen werk en tja wat doe je dan, door Corona zitten hier ook veel mensen in de problemen.

We zijn eerst een mausoleum gaan bezoeken met aansluitend een schilderij expositie in een oude moskee.

Na een groene thee gedronken te hebben, wat weer een fortuin kostte ja 1000 sum ofte 0,08 euro.

John kreeg een migraine aanval en daardoor zijn we voor een half uurtje naar  het hotel gereden, zodat hij medicijnen kon nemen en even rusten. Gelukkig was het snel over.

De lunch hebben we gebruikt in een echt typisch plaatselijk restaurant, buiten, het was lekker in het zonnetje. Ze snappen hier nog altijd niet dat ik met een half kom soep en 2 stukjes brood vol zit.

Babur park stond dan op ons programma, Babur, hij was de stichter van het Mogolrijk en de Mogoldynastie. Babur was een afstammeling van de grote veroveraars Timoer Lenk en Dzjengis Khan een belangrijk manneke dus, het was een aardig park. John was blijkbaar de attractie van de dag want verschillende schooljongetjes kwamen naar hem toe om samen met hem een selfie te maken :-) De vedet :-)

Onze gids heeft ons dan naar een paar straten gebracht waar het voor ons zo bijzonder was, hier verkochten ze dus de vreemdste dingen, van stoelen en tafels, tot kachels, sloten, er was een ijzesmid bezig, messenmakers echt niet voor te stellen wat daar allemaal gemaakt wordt. Wat vonden die mannen het ook leuk om op de foto te gaan. Ze zien daar ook zelden tot nooit toeristen dus wij waren elkaars attractie. Iets verder op was er de bazaar, de markt dus, we kregen eten, fruit en noten aangeboden om te eten. Maar wat is het leven toch verschillend, de Hygiëne is ook heel anders, vlees ligt er soms ongekoeld, net als vis, brood ligt open en bloot iedereen kan eraan gaan voelen. Er was ook een tafel waar ze alleen maar ingewanden van dieren verkochten om worst of zo van te maken, die man had het heel druk(brrrrrr).

Een pottenbakker, de 14de generatie al die dit deed, hij  had zijn atelier in een ehhh huis, nee laat het ons een krot(je) noemen. Maar hij kon er wel wat van.

En dan richting hotel, hier in het hotel gegeten (het duurste tot nu toe bijna 19 euro voor ons 2)

En nu hoor ik iets roepen achter mij...... ik denk dat het ons bed is ;-)

 

1 november

Zo de eerste nacht in het mooie Wyndham hotel zit erop, man man man wat een ontbijt en wat erg als je een kleine eter bent er er zoveel keus is, triest dat je dan slechts wat brood een lepel roerei en wat fruit kunt eten. 

Voor de eerste keer belde de gids ons op, hij zat klaar in de hal van het hotel, het eerste contact was al grappig, hij zei de man met de blauwe jeans, rood hemd en met een grote glimlach achter zijn blauw mondmasker, dat ben ik :-) En het was ook een bijzondere gids Timur wist heel veel weetjes te vertellen die we nog niet wisten en dat op een grappige manier. 

Hij bracht ons naar een oud gebouw Prins Romanof paleis, hier werden vroeger belangrijke vergaderingen gehouden, ze zijn het nu aan het restaureren en niemand mag er binnen, maar wij gaan het wel mogen, na de middag hadden we een belangrijke afspraak en deze persoon gaat ervoor zorgen.

Daarna naar een groot shopping center geweest, hier kun je echt bijna alles kopen, van juwelen, muziekinstrumenten, serviezen, koffers, en aangesloten een grote supermarkt.

Uzbekistan is zo'n proper land, zelfs op de graspleintjes worden de bladeren opgeveegd. En wat bouwen ze hier snel een groot, maar dan ook een heel groot flatgebouw staat er op een paar maanden, maar waar ik me blijf over verwonderen is dat de mensen hier heel weinig beveiliging gebruiken daar krijg ik kippenvel van.

Na een koffiepauze zijn we naar het Japans kerkhof geweest, eigenlijk is dit een heel groot kerkhof waar veel Japanners (oorlogsslachtoffers) evenals Duitsers en ondertussen is het ook een lokaal kerkhof. De moslim mensen worden begraven en krijgen normaal geen grafsteen, alleen een steen (kei) met een nummer op, maar de rijken die laten wel een grafsteen op hun graf plaatsen en maken er soms een heel schouwspel van.

Na de lunch (heerlijke plov) hadden we afspraak met Bekruz Hamzaev vroeger werkte hij op het ministerie van toerisme, nu heeft hij een eigen bedrijf. Het was een aangenaam weerzien.

Dan moesten we verder want we hadden een afspraak met Mr Ulugbek Azamov "First deputy minister", hier ging het over wat wij doen voor het toerisme in Uzbekistan, over de reportages die we maken, de artikels die we schrijven, de foto's die we maken en het boek dat we schrijven.

In Wyndham had John nog een aangenaam gesprek met de directeur van het Wyndham hotel Mr Malik Saidaminov.

Vanavond hebben we nog een afspraak staan met mevr. Dinara en Ekaterina van het magazine "Visit Uzbekistan" 

En dan hebben we een kort nachtje, om 7u worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht om onze vlucht te halen. Maar daarover morgen meer.

31 oktober

Toch even tijd gevonden om aan het blog te beginnen. We moeten rond 20u vertrekken naar de luchthaven dus even nog een Theetje drinken en een pannenkoekje eten en ondertussen het blog even bijwerken.

Het was vandaag een vreemde dag, eerst een tijdje rijden op een 6 baansweg super goede weg, maar ja dat was de weg van en naar de luchthaven en ze zullen hier ook denken, je hebt maar één kans voor een eerste goede indruk. Iets verderop werd het dus weer hotsen en botsen, bumpy  road noemen de gidsen het hier. Onderweg hebben we kennis gemaakt met een kudde geiten op de weg en we zijn ook een kameel tegengekomen :-) Vreemd land...

We pikten op zeker ogenblik een mooie jonge dame op die onze plaatselijke gids zou zijn, ze sprak geen taal die voor ons verstaanbaar was, maar de andere gids/chauffeur deed zijn best om de belangrijkste punten te vertalen.

Onderweg wel verschillende markten gezien want het is zondag, marktdag en dus heel druk.

Op zeker ogenblik reden we een zandweg op ehh ja het was geen weg gewoon zand en er reed op zeker moment een auto voor ons en door het opstuivend zand zag je helemaal niets meer. En dan kwamen we in een soort dorpje terecht, ouder dan Bokrijk en het was niet opgezet, de mensen woonden daar ook echt, ze hebben wel elektriciteit en misschien gas, dat heb ik niet gevraagd, maar water hebben ze er niet. 1x in de week komt een grote tankwagen uit de stad om water te leveren, komen ze tekort dan moeten ze ergens een heel stuk buiten het dorp met emmers water gaan halen. Deze mensen willen ook niet naar de stad verhuizen, ze zijn gelukkig waar ze zijn en willen er blijven.

Eerst kwamen we bij een kunstenaar, eentje om U tegen te zeggen, die had van de prachtigste houtsnijwerken, hij maakte sculpturen uit klei die hij in een zelfgemaakte oven bakte, hij schilderde, hij tekent, en het was allemaal heel mooi nog ook.

Via straten die geen straten zijn kwamen we aan bij de Yurt bouwers, hier zagen we hoe ze van de takken van de wilg de palen voor de Yurt maakten, eerst ontschorsen en dan werden ze op de grond gelegd en bedekt met natte schors, als ze goed nat waren werden ze in model gebracht, heel recht of met een boogje voor de kleine Yurts. Ze hebben tientallen stokken nodig om een Yurt te maken. Met stammen van een andere boom maken ze de bovenkant, dat is een kunst op zich, eerst buigen ze met een aantal mannen de stokken en dan hakken ze er stukken af zodat ze netjes in mekaar passen, er wordt nergens een nagel of een schroef gebruikt, alleen maar hout en leder om bindingen te maken. Ze hebben voor het water een echte waterput met helder water, onze plaatselijke gids dronk het zelfs (wij maar liever niet). De volgende stoffige zanderige stop was bij een dame van 73 jaar, zij maakte het riet aan mekaar met mooie motieven een soort klossen maar dan anders :-) We moesten ook een stukje brood eten want je mocht nooit gasten laten weggaan zonder ze iets aangeboden te hebben. Dit dametje ontving ons als goede vrienden en de kindjes die eraan kwamen gelopen gaven ons allemaal netjes en hartelijk een hand.

Daarna was broodbakken aan de beurt, ze toonden ons hoe ze het graan stampten in een houten pot om de vliesjes los te krijgen dan hoe ze het tot bloem draaiden (hard werk) ook hoe ze van melk room maakten met een stamper. Het brood moest eerst wat rijzen (maar ze had er op voorhand al gemaakt zodat we niet te lang hoefden te wachten). We gingen naar de gemeenschappelijke oven van het dorp, hier bakte elke vrouw haar brood. Eerst werd het brood uitgerold en dan met zo'n stamper van nagels motieven in gebracht. Met een soort handschoen met een kussen op, gooide de vrouw het brood tegen de wand van de oven, het was heel heet boven die oven. Na een paar minuten haalde ze het brood van de wand en dat was het. Als er iemand van het dorp voorbijkwam dan kreeg die een brood, zo zijn de mensen daar nu eenmaal.

We reden daarna naar Chimbay, hier was een echte boerenmarkt en de vrouwtjes deden teken om een foto van hun te maken, zo grappig. Er kwam op zeker moment een heer op ons af met een reuze grote meloen en bood die meloen aan om ons welkom te heten, denk niet dat ze dat bij ons doen als ze vreemdelingen zien. Wij hebben het met dank aanvaard (want weigeren is onbeleefd) maar onze chauffeur was blij dat hij hem meekreeg voor zijn gezin :-)

Onze lunch gaf uitzicht op een zijstraatje van de markt, dus bekijks hadden we wel genoeg.

Na een zanderige rit terug, nog even gestopt bij een nieuwe moskee in Nukus en dan zijn we weer fantastisch ontvangen in het hotel, zijn  we hun huis museum nog gaan bezoeken en hebben we elke nog een paar handgemaakte pantoffels gekregen, lieve uzbeken !!!

En zo dadelijk gaan we de lucht in.

30 oktober

Ik zou het blog van vandaag kunnen beginnen met er was eens.... Maar voor ik dat verhaal kan vertellen moeten we eerst een heel eind rijden zo'n 200 km, ja er is wat ze noemen een snelweg, dat is dan 1 baansweg die er heel slecht aan toe is. Soms moest de chauffeur/gids heel erg afremmen om wat putten en kuilen te vermijden en soms was hij daar mee te laat, waarna een sorry kwam... het was nog niet zo erg dat we met ons hoofd tegen het dak van de auto kwamen. Maar je werd wel goed door elkaar geschud. Komt daar nog bij dat hier en daar honden de baan oversteken en ook een aantal koeien, niet vergezeld van hun baas of zo, neen ze zijn op ochtendronde en dan wordt het ook snel op de rem drukken. Was wel komisch om te zien.

We reden door een soort woestijn, zij noemen het toch zo alhoewel er wel wat planten en struiken groeien, de grond is er zeer zout hij ziet op verschillende plaatsen zelfs helemaal wit.

Maar voor de rest zie je niets of niemand, behalve koeien en wilde paarden en loslopende honden maar geen huizen, geen mensen, niets of niets en dat gedurende bijna 180 km.

En dan kom je toe in Moynac. vanop de baan zie je een paar honderd meter in de diepte 3 vervallen verroeste schepen liggen. Het is dan ook een hele klim om naar beneden en nadien weer naar boven te komen. Maar we doen het toch maar :-)

En hier begint dan er was eens... in de jaren 50 een heel groot meer zo'n 68.000 km² zij noemen het de Aral sea, in minder dan 50 jaar het meer gekrompen tot 7000km² en dit door schuld van de mens. De mens vond katoen heel belangrijk dus ipv van de rivieren naar het meer te laten stromen gebruikten ze het water om het land te irrigeren en kwam er dus geen water meer bij in de "Aral sea" Voor de landbouw een plus, maar de volledige visserij is verdwenen, er kwamen problemen met drinkwater dat ze met grote tanks moesten aanvoeren.

Sommige schepen kwamen hierdoor dus droog te liggen. En daarvan ligger er nog een aantal.

Terug naar boven geklauterd zijn we met de auto een paar honderd meter verder naar het museum gereden, van hieruit kon je nog een aantal schepen zien liggen (en eventueel van dichterbij gaan bekijken), deze lagen mooi op een rijtje gelegd en was minder spectaculair om te zien.

De Ambassadeur van Amerika was ook net in het museum, hij vond de klim vast te erg en heeft alleen het museum maar bezocht, flauw :-) Toen ik hem groette met "greetings from Belgium" groette hij terug met "greetings from the United States". Dan zijn we even naar een inblikfabriek gaan kijken een gebouw dat nu helemaal leeg en verlaten is.

En dan bij mensen thuis gaan eten. Wat eten die Uzbeken toch veel, soep, slaatje, een samsa (een deeg met vlees of groenten in), en dan de hoofdschotel, de gids beweerde dat het vis was, voor mij waren het vleesballen ik proefde geen vis, heb er dan ook niet veel van gegeten. Zat al vol van de soep met aardappelen, rijst, wortelen en 3 stukken vlees in.

En dan zijn we begonnen aan de lange weg terug, het is wel een hele tijd in de auto zitten en we waren dan ook blij dat we in het hotel waren.

En nu is het tijd om even uit te blazen. Morgen zal er hoogstwaarschijnlijk geen blog zijn, schrijf ik overmorgen bij dan want we vliegen morgen van Nukus naar Tashkent iets over 21.15. 

29 oktober

Vandaag hebben we een eigen feestdag gemaakt, een rustdag op vrijdag, gewoon koffers pakken, verhuizen van het ene hotel in de stad naar een ander, was afgeven, was weer in ontvangst nemen (ja hoor dezelfde dag de was van 7 dagen gedaan) en een klein beetje gegeten. Zonder die officiële hoge pieten bij ons kunnen we bestellen en eten wat we willen, anders bestellen zij meestal, wel na eerst gevraagd te hebben of we het lusten, maar niet of we het allemaal op kunnen. Dus vanmiddag bij een Turks restaurant geweest, een slaatje als voorgerecht en een soort pizza als hoofdgerecht. In de namiddag overleg gehad met de gids voor onze uitstap van morgen, de was opgeborgen :-) De foto's veilig gesteld op verschillende harde schijven, we zitten al aan zo'n  9000 foto's, zou zonde zijn dat we die kwijt zouden zijn. 

En de PLF ingevuld voor onze terugkeer naar België. Anders laten ze ons het land misschien niet in:-)

En vanavond een cesar salade en een groenten soepje met hun lekker brood gegeten.

En nu vrij vroeg ons blogje bijvullen en dan lekker niksen, wat lezen en wat op internet. Morgen vliegen (nee sorry dat vliegen is voor overmorgen) er weer in. Morgen is het een autotocht.

 

28 oktober

Jantje wat hebben wij vandaag geleerd??? Een heleboel, want we zijn naar 2 musea geweest en daar een "uitgebreide" rondleiding gekregen. Het eerste was het cultureel museum, ging over fauna en flora en kleding en archeologische ontdekkingen was wel leuk om te zien maar voor mij mag het in een museum wat vlotter gaan, ik hoef bij elk stuk geen uitleg ;-) 

Het tweede was het Savitsky museum, op zich al een interessant verhaal over die man en dan zijn schilderijen en nog van een hele hoop andere kunstenaars. Wat ik super origineel vond was een muur met 1 foto en in 4 talen de uitleg over de schilder en dat hij een bijzondere expositie wou die de aandacht zou trekken en dat was een expositie van 1 foto, vond ik super.

Hier hebben we een interessant gesprek gehad met de nieuwe Russische Directeur Tigran Konstantinovich Mkrtychev een even grote naam als persoon, iemand die wat betekent in de kunst wereld en ook in de archeologie.

Daarna zijn we naar de opening van een "Handy Craft" market geweest, buiten ons was de Amerikaanse ambassadeur er ook ;-). Hier waren optredens, ambachten en kinderen van de jeugdacademie. 

Na een lunch in ons hotel (Tashkent in Nukus) werden we getrakteerd op een inspannend uitstapje... 154 trappen naar boven en 154 trappen naar beneden (ja we hebben er geen gemist ;-) ). Dit was een begraafplaats met ook heel wat archeologische vondsten. Er was boven op de berg een graftombe van 16 meter lang, die hebben ze ooit opengedaan maar er lag niets in, over die tombe staat een gebouw met 5 koepels, hij had wel 5 dochters, maar die zijn daar niet begraven. Het was echt wel de moeite waard heel veel speciale gebouwtjes, koepels, graven, noem maar op heel bijzonder.

Daarna zijn we naar de maan gereden, op zeker ogenblik reed de chauffeur de weg af zomaar, daar was geen weg, was ook niet voorzien voor normale auto's een SUV zou dat wel kunnen, maar hij kon dat dus ook, we werden echt dooreen gerammalde :-) dikke putten links en recht kleine afgrondjes maar hij heeft het gered we kwamen uit op een heel verlaten plek, net een maanlandschap, tof om te zien. Dit waren eeuwen oude verdedigingswerken tegen de Arabieren.

Het diner hadden we samen met de grote baas van toerisme Dhr Bayram in een visrestaurant. Maar ipv een simpel visschoteltje krijg je een mand vol met lekker brood, een tomaten sla, een ceaser salade, een porridge van vis, een soepje en dan voor ieder 2 grote stukken vis met een super pikante saus. Daarbij groene citroenthee, want na vis moet je blijkbaar veel drinken zodat die kan zwemmen ;-)

Morgen verhuizen we naar een ander hotel in Nukus, ons officiële werk zit erop, "onze" reis kan nu verder gaan.

 

27 oktober

Zoals elke dag zitten we braafjes op een chauffeur te wachten, wie er bij gaat zijn weten we vandaag niet, het is hier een beetje chaotisch :-) komt vast omdat we elkaar niet altijd goed begrijpen.

Het is de Engelse gids die ons ophaalt een dubbelganger van prins Constantijn van Nederland.

En plots stopt de auto, wij vragen zijn we er nee zegt hij blijf maar zitten en dan zien we zijn baas (de grapjas die alleen Uzbek spreekt) ons komen begroeten en lachen en hij stapt in, laat de gids achter en we rijden door... Het is net een gangster film waarin wij ontvoerd worden en van de ene auto naar de andere gestuurd worden, want iets verder aan de grens met Karakalpakstan een soort republiek in de republiek, ze hebben wel dezelfde president, maar een andere vlag en ze hebben hun eigen wetten. Onze koffers worden verdeeld over 2 auto's want het is weer een hele delegatie die ons opwacht. En we hebben een jonge vrouwelijke gids die Engels spreekt, dan is er nog een leuke dame bij die gespecialiseerd is in buitenlandse contacten bij het ministerie van Toerisme. Tof dat het eens vrouwen zijn :-) 

Dan zijn we naar een museum gereden, de gids van het museum gaf de uitleg in het Uzbeeks en ons gidsje (ze is nog jong) gaf een zo goed mogelijke vertaling. Daardoor duurde het bezoek vrij lang.

Onze volgende stop was aan een Yurt kamp, hier stonden typische yurts gemaakt dus uit stokken en overtrokken met doek en tapijten, binnen zijn ze leuk versiert. De eigenaresse deed zo haar best, was zo gastvrij, trok me van de ene kant naar de andere :-) We kregen thee met koekjes aangeboden. Ze toonde ons ook de toiletten en het sanitair, op zich niks op aan te merken het was Westers, proper een beetje gedateerd en ik vond het niet echt veilig dat er stopcontacten los in de douche hingen :-) 

Ze vertelde ons ook dat als het water zou op zijn dat ze een noodoplossing had en dat was dus een klein huisje met een toilet in... een gat in de grond :-) We hadden eerst in een Yurt willen slapen maar ik heb het afgezegd want als je 's nachts naar het toilet moet, moet je uit je Yurt en een stukje te voet naar de sanitaire blok. Het is hier al echt koud, 's nachts tegen het nulpunt, dus als je dan uit je bed komt - 3 dekbedden en een elektrische matras en je moet je dan dik gaan aankleden om een plasje te doen, denk niet dat je dan snel weer in slaap komt ;-) Ok, noem me maar een piepert :-P

De lunch heel chique weer, heel uitgebreid, pffff veel te veel, ik snap niet hoe het komt dat de mensen hier zo slank zijn, als je ziet wat die binnen spelen, 3X per dag warm uitgebreid eten.

Daarna zijn we naar 2 burchten gereden, die ze aan het restaureren zijn om meer toeristen te krijgen, ze restaureren het wel goed.

Een natuurreservaat was de volgende stop, een enorm groot domein waar Uzbeekse beesten in het wild leven, je moet dan ook enorm veel geluk hebben om een dier te zien zo groot is het er John zei dat hij ze eens ging uitnodigen in de Beekse Bergen ;-) We kwamen ook aan een uitgedroogd meer, heel wijds en wel mooi om te zien, maar bij het beetje water dat er nog was geen vogeltje of beestje te zien.

Met onze chauffeur Schumacher door gereden naar Nukus een weg die soms geen weg was, met hobbels en bobbels en aan een snelheid van 138 km/uur.... zijn we lekker dooreengeschud. Ze rijden hier allemaal zo snel en wild, want voorbijsteken op een 2 baans terwijl er een tegenligger aankomt is de normaalste zaak ter wereld. Maar we hebben nog geen ongelukken gezien, als we die opmerking maken dan krijgen we als antwoord wij rijden te snel om elkaar te kunnen raken :-)

Vanavond pffff weer gaan eten, ik heb het met een slaatje en fruit, het is me soms wat teveel... maar ze bedoelen het zo goed.

Het hotel is vrij nieuw, maar ze moeten nog veel leren, te weinig stopkontakten er waren maar 2 hangertjes, er was niks om je koffers op te leggen dus die moet je op de grond leggen wat niet echt makkelijk is.

Maar goed, we hebben nog eens een 2 persoons bed met 1 nachttafeltje en een dekbed dat de randen niet haalt, dus dat wordt dicht bij mekaar kruipen, daar ga ik nu niet over uitweiden :-P

Slaap ze en tot morgen.

26 oktober

Dat we elke dag opstaan en ontbijten is geen nieuwtje meer. Het ophalen is ook al vaste kost alhoewel de tijd van aankomst van gids nogal eens kan verschillen :-)

Maar vandaag verliep de dag niet zoals gepland, we hadden van het bestuur een vaste planning gekregen, met van dat tot dat uur gaan we daar naartoe enz. Vandaag liep het dus even anders...

Als eerste gingen we naar de filharmonische academie in Urgench. In de eerste kamer zaten een aantal heren met allemaal typische instrumenten en die brachten ons een paar stukken, mooi moet ik zeggen. Hierna mochten we in de oefenruimte een paar mooie Oezbeekse dansen bewonderen. Soms is het jammer dat je de taal niet begrijpt want de meisjes lachen mooi en beelden dingen uit maar wat...? 

Dan reden we naar een nieuw openlucht museum ulli hovli  een beetje een Bokrijk maar ipv van de huisjes waren het jurths er werden workshops gegeven met een smid, houtbewerking, weven, koken, enz enz Heel ruim en nieuw en er was ook een hotel in het complex, wel met kamers voor bv 4 personen, 2 aparte slaapkamer met 1 badkamer, alles nieuw en netjes.

En dan...naar een katoenfabriek/opslagplaats, hier brengen de mensen de geplukte katoen naartoe, die worden opgeslagen in enorm grote hopen en nadien verwerkt tot een eindproduct. Katoen is heel belangrijk voor Oezbekistan en wordt overal in het land gekweekt, die opslag was dan ook heel indrukwekkend.

En dan... was er weer eten, die tafel zag eruit als een feesttafel die je bij koningen in vroegere tijden zag, enorme schotels fruit, veel groenteschotels, gebak, veel glazen en veel Wodka :-)

Na het eten was er een optreden van een combo, de zangeres bracht Oezbeekse liedjes die blijkbaar het meest over mannen die flirten met vrouwen en ja hoor, ze kwam John halen en danste verleidelijk om hem heen, hij vond het zo te zien niet erg ;-) Het was gezellig voor sommige heren zelfs heel gezellig, ik denk dat ik 3 of 4 flessen wodka heb zien leeggaan. Nee John mag niet drinken en ik heb het met een glaasje witte wijn gehouden. Het was net een carnavalsfeest zonder verkleden dan. En dan kwam Muhiddin een Saxofonist van de bovenste plank, die kon zo goed spelen en toen John Jazz nummers vroeg  was hij helemaal in zijn dopjes. De lunch is dus een beetje uitgelopen tot 17 u.

Daarna zijn we naar een site geweest, die er oud uitzag, maar die bijna helemaal nieuw is, daar hebben we vorig jaar in Yurths geslapen nu is het domein zeker vertienvoudigd, zo groot. Het is ook een soort sanatorium geworden, er is een zoutmeer hier ga je dus in zwemmen of eerder drijven want er zit zoveel zout in het water dat je boven blijft. Daarna graven ze je onder in het zand, dit zou goed zijn voor huidkwalen en alle andere ouderdomskwaaltjes. Zelfs het badwater in de jurths zijn van dit zoutwater, dus je kunt ook in je verblijf in bad gaan liggen en nadien je laten ondergraven. Het is wel alleen op van juli tot september en dan kan het er meer dan 40 graden zijn.

Wij dachten nu gaan we naar het hotel, ons een beetje opfrissen om weer te gaan eten, maar neen hoor, ze reden (of hobbelden want sommige wegen zijn hier heel slecht) naar een visvijver, het was ondertussen al bijna helemaal donker, hier gingen de heren vissen, want ze maken de vis die je gevangen hebt dan ook voor je klaar. Ons groepje had maar 1 visje, dus hebben ze er andere moeten maken. Het eten werd geserveerd aan een typisch Uzbeekse tafel, je zit op de grond en legt je benen ergens naast of onder je :-) John en ik hebben een stoel gevraagd want dit is niet ons ding :-)

Enne ja hoor de mannetjes hadden nog trek in Wodka en dan maar zeggen dat moslims niet drinken, mijn hoela :-) 

Morgen vertrekken we voor een lange rit naar Nukus, het is weer bizar, onze huidige delegatie brengt ons tot aan een brug en daar gaat de delegatie van Nukus ons opwachten en moeten we van auto veranderen, maar dat laat ik jullie morgen wel weten. Slaapwel.

 

25 oktober

Er wordt op de deur geklopt zacht geklopt, hard geklopt... 4 uur in de nacht.... Neen het is niet die met zijn lange witte baard, maar iemand van de receptie van het hotel die ons komt wekken.

Een uurtje later worden we opgehaald door Ruslan, och arme die man is ook heel vroeg uit de veren moeten springen voor ons. Hij brengt ons naar het station, maar de auto is veel kleiner dan anders en uiteindelijk past er maar 1 koffer in de kofferbak, dus een koffer tussen John en mij in en eentje op de schoot van Ruslan. We hebben nog een lunch pakket meegekregen van het hotel omdat we zo vroeg moesten vertrekken.

In het station mogen we plaats nemen in de VIP ruimte, onze koffers worden opzij gezet en een mannetje zorgt dat ze op de trein komen, heel netjes van hem. Wij hebben een coupé van 2 personen eigenlijk zijn het twee bedden, met een tafeltje tussenin. Na vertrek krijgen we een lekkere warme Theepot (gevuld natuurlijk). De trein is vertrokken om 6.15 en komt aan om 12.20 in Urgench, we kregen ook een paar lakens om op de slaapbanken te leggen. We hebben alle twee wel even een dutje gedaan, want veel was er niet te zien, woestijn dor en droog en af en toe een dorpje waar de vrouw de koe een emmer water brengt. De elektriciteit palen hebben nog van die porseleinen doppen wat bij ons al heel lang niet meer bestaat. 

We brengen onze koffers tot aan de deur van de wagon en daar staat een kuier klaar om ons te helpen, als John hem wat geld in zijn handen wil stoppen weigert hij het. Zo zijn de Uzbek ook, als ze vinden dat ze genoeg verdienen dan nemen ze geen fooi aan.

En dan op het perron staat weer een delegatie van een man of 6, het is en blijft bizar als ze je zo komen ophalen. er waren dan ook 3 auto's wij reden in de middelste.

Aangekomen in het hotel een nieuw hotel dat pas sinds september open is, dus heel nieuw allemaal dat zie je ook want de straat is nog niet gemaakt... typisch Uzbeks ;-) 

Dan krijgen we een gids en de tolk mee om ons een rondleiding te geven. Khiva is een oude ommuurde stad er zijn 4 toegangspoorten en er wonen nog een 500 tal mensen in deze oude stad, allemaal oude huizen. Maar ze zijn wel overal de straten aan het vernieuwen want er zijn soms nog steegjes met stenen van een paar eeuwen oud.

De specialiteit hier zijn dikke hoeden uit bont gemaakt, en sokken uit kamelenwol, en voor het brood hebben ze van die stempels met spijkertjes

Als we terug in het hotel komen willen we een uurtje rusten en onze post lezen, maar we hebben geen internet bereik, we hebben wel een mooie kamer maar zijn op de 1ste verdieping en ze zullen nog niet beseffen dat het internet daar geen bereik heeft, ze komen met een router, maar ook dat werkt niet, dan verhuizen ze ons naar een kamer op het gelijkvloers, internet prima, dus kunnen we even internetten en het blog online zetten.

Het avond diner was op een mooie plek midden in het oude (tja kan niet anders in een oude stad) centrum. We zaten zelfs buiten op het 1ste verdiep, op het eind was het wel koud, maar er lagen dekentjes die we rond ons konden leggen. Enne er werd wijn en Vodka gedronken :-)

Heel vriendelijke mensen en ze hebben besloten dat wij Uzbeks zijn en dat zij allen onze zoons zijn, dat als ze naar België komen zij voor ons zullen zorgen, want zo zijn de Uzbeks, heel vriendelijk heel gastvrij, eerlijk, met enorm veel respect voor ouderen.

En dat was het weer zo'n beetje voor vandaag.

24 oktober

De dag begon met het gebruikelijke ontbijt in hotel Minzefa. Onze gids haalde ons daarna op om ons naar de verschillende stembureaus te brengen waar wij als internationaal waarnemer de presidentsverkiezingen in de gaten moesten houden. Alles lijkt goed en strak georganiseerd te zijn. 

Maar eerst gaan we nog een kijkje nemen in het zomerpaleis van de vroegere emir. Er zijn weer kunstenaars aan het werk. Bij een schilder kopen we een mooi werk en haasten ons daarna naar het station. Met de trein zijn onze officiële badges uit Tasjkent aangekomen. Meer waarnemers zijn aangekomen om de badges op te halen.

De trein is er niet, daarom is er tijd om nog even naar het tegenovergelegen paleis van de emir te lopen. Het is gebouwd ten tijde van de romanistische tsaren.

Terug bij het station krijgen we onze officiële badges die net met de trein uit Tasjkent zijn aangekomen.

Hierna passeren wij op weg naar onze lunch een geweldige unieke markt met vooral kleding die de lokale mensen kopen. Kleurrijk, voor trouwfeesten of alledaags gebruik. Iedereen wil op de foto. Ik krijg een sjaal aangeboden en John een uzbeekse muts.

Daarna zijn we van het ene stembureau naar het andere gereden om onze officiële taak te vervullen, het is goed en netjes georganiseerd, maar alles gaat nog manueel, ze moeten hun pas en oproepbrief afgeven, ze moeten hun handtekening zetten, dan krijgen ze de stembrief en hun pas terug en mogen ze gaan stemmen, bij het naar buiten gaan moeten ze het in een urn stoppen. Zo hebben we 7 kantoren gedaan, overal werden we vriendelijk en met enorm veel respect ontvangen. En op verschillende stembureaus werden we geïnterviewd voor pers en TV.  Voor het avondeten nog even een enorm bouwwerk gaan bezichtigen, de "Ark". Daarna gaan eten en tijd voor ons bedje op te zoeken want morgen is het heeeeel vroeg dag.

23 oktober

Na een spiegeleitje, een toast lekkere citroenthee en voor John koffie, stonden we klaar om er weer in te vliegen, altijd benieuwd wat de nieuwe dag ons zal brengen, want echt voorbereiden lukt meestal niet er komt altijd wel iets tussen zodat het programma aangepast moet worden.

We zijn de stad uitgereden, 40 km verder is er een site voor de 1ste heilige, Bukhara behoort tot de 7 heilige steden, naast Mekka, Jeruzalem, Medina enz. Ze hebben ook 7 heiligen in de stad en ons eerste bezoek was aan de 1ste. Het is altijd een prachtige wandeling, in een mooi domein liggen heilige plekken (tja het is een land met een grote moslim geschiedenis), maar dus de omligging is mooi, altijd heel proper, je komt heel wat mensen tegen en er zijn er genoeg die een praatje willen doen. Soms komen we niet verder dan Belgia te zeggen :-) maar vriendelijk zijn ze allemaal.

Als er een heilige begraven ligt kun je dit herkennen aan een heel hoge paal, met een driehoekige witte vlag, een paardenstaart en de bloem van de granaatappel.

Daarna zijn we naar een pottenbakker geweest, hier is de 7de generatie aan de slag en de 8ste gaat nu nog naar school, maar na school helpen ze al mee met het potten draaien of schilderen. De eerste generatie is gestart in 1790 (of nog iets vroeger). De zoon heeft een vreemde hobby, hij houdt van kwartels (neen niet om op te eten) hij heeft 14 mannetjes kwartels die in een kooitje zingen en als hij fluit vallen ze 1 voor 1 in en krijg je een mooi fluitconcert te horen, hij houdt die een aantal jaar en gaat ze dan vrijlaten in de woestijn zodat ze verder kunnen kweken.

We kregen naast de rondleiding en uitleg nog een lekker kopje thee/koffie aangeboden, de gastvrijheid van de Oezbeek !

Terug op weg naar de stad hielden we nog halt aan een nieuw ambachten complex, hier werd wat van alles gedaan, papier geschept uit vb katoen of van de schors van bomen, ze maakten er kunstwerken met stro (heb er eentje gekocht) dus het stro is geel, ze hebben een tekening voor hun waar ze de maat op nemen om het stro te knippen, (strootje per strootje) dit kleven ze op papier, dan met een soort soldeerbout branden ze het stro, ligt of iets donkerder om er reliëf of motieven op te krijgen. Ze geven hier ook workshops voor tandoori, plov of brood te bakken, er is een werkplaats van schrijnwerkers/kunstenaars, een tentoonstellings ruimte, een zaak waar ze workshops geven van suzani of crochet (borduurwerk met de naald of met de haakpen) En ze hebben een guesthouse. Ze zijn pas open sinds mei en staan te popelen om toeristen te mogen ontvangen, ze zijn heel vriendelijk.

En dan kregen we te horen dat we al laat waren voor de lunch ze waren op ons aan het wachten in een immens groot plofcentrum. Dit was de 3de plof die we proefden, ze zijn allemaal verschillend, in Tashkent wordt de plof gemengd, in Samarkant laagje per laagje en hier wordt hij gestoomd, dus niet met olie zoals de 2 anderen. Deze smaakte zoeter want er was meer fruit in, hij was lekker, maar pfff veel te grote porties (voor ons) die Uzbeken die v r a t e n alles op :-)

Buikje vol gegeten zijn we naar de 7de heilige geweest, zoals altijd zelfde gebouwen maar een immens groot domein met bijna 5000 kersen en pruimenbomen, jammer dat het het seizoen niet meer was. Ook hier werden we aangesproken om samen met de Uzbeken op de foto te gaan.

Ruslan kreeg een telefoontje dat we verwacht werden op de Universiteit in het Stembureau 20, we zijn hier om officiële waarnemer te zijn bij de verkiezingen, dus konden we niet nee zeggen. We kwamen aan de Universiteit aan en ze vroegen naar onze badge (de we nog altijd niet gekregen hebben) want de andere waarnemers zijn allemaal tegelijk aangekomen in Tashkent en wij waren al eerder in het land. Blijkbaar zijn ze ons vergeten, maar we hebben genoeg officiële papieren en mensen die ons kennen dat we toch binnen mochten. We hebben een hele uitleg gekregen en konden van alles vragen. Hier moeten ze dus met een kogelpen stemmen, geen potlood, en ze mogen ofwel een + zetten of een v of een x, staat er iets anders, dus gekleurd zoals bij ons is het ongeldig. Stemmen is hier niet verplicht maar wel wenselijk, het is hier nog zoals bij ons een 20 jaar geleden. In elke stembureau hangen ook de lijsten op met de mensen die daar komen stemmen en de 5 kandidaten hangen ook uit, met hun eigen CV en met de beloftes die ze gemaakt hebben. En dan kwam er een TV ploeg en ze hebben mij een aantal vragen gesteld, pfff 20 jaar geen frans meer gesproken en dan moet je voor TV iets gaan vertellen.

Ondertussen werd het al weer later en ben ik naar een supermarkt geweest om Cola Zero te kopen voor op onze kamer.

Het Diner pffff niet normaal, er stond een grote groenten en een fruitschotel op tafel, vond ik al bizar fruit voor het eten, maar niemand kwam eraan, was blijkbaar het dessert. Dan krijgen we een soep een bouillon met 2 grote hompen vlees erin. Dan kwamen ze met 2 man een schotel vlees op tafel zetten, niet normaal, het was sjasliek, brochettes dus wij vroegen voor welk leger dit was, oh zij vonden dat heel normaal. Enne hier eten ze veel met de hand, dus je eet je vlees ook met de hand op sommige plekken krijg je wel een mens, of moet je er naar vragen of je krijgt een groot keukenmes.

Het was lekker maar zoooo veel. Het dessert was super, lekker fruit bijna allemaal lokaal behalve de banaan, die groeit hier nog niet

Pensje vol, moe maar voldaan terug naar het hotel.

22 oktober

Na een lekker ontbijt op zijn Oezbeeks, stond om 9u Ruslan onze franstalige gids voor ons klaar. Netjes op tijd heel beleefd. 

Onze eerste uitstap was naar Samoriden een groot pretpark met een groenpark erom heen met daarop een hele mooi mausoleum dit keer gebouwd uit bankstenen, daar tegenover stond een heel mooi gebouw met het water museum. Water is een belangrijk ding in hun geschiedenis, vroeger waren er een 110 tal waterbakken dat waren net een soort zwembad, daar kwam voortdurend vers water in. In die tijd tot voor 1920  hadden de mensen hier geen waterleidingen, dus hier kwamen ze water halen of kwamen waterhalers water halen om te verkopen. Maar ja, ze gingen volledig in dit water, dus ze trokken zich niks aan van hygiëne, ze dronken dit water en gebruikten het voor alles waar water voor nodig was. Tot er enorm veel mensen ziek werden, er zat een bacterie in dit water en dat maakte heel veel mensen ziek, darm problemen. Tot iemand ontdekt had dat het door dat water kwam. Die geleerde is zich dan ook gaan toeleggen op mogelijkheden om het hygiënischer te laten verlopen. Hij was dan ook de persoon die de bekende watertoren van Bukara gebouwd heeft, er werden dan ook leidingen aangelegd. 

We hebben dan even de oudste moskee van Bukara bewonderd en zijn dan naar de watertoren gegaan, die is nu wel buiten dienst als watertoren, maar er zit een café in en een restaurant en met de lift kun je naar boven gaan om een mooi uitzicht te hebben over de stad.

Daarna snel naar de directeur van het bureau van Toerisme die op dit moment een dubbele taak heeft, hij moet zorgen dal al de 'observers' voor de verkiezingen goed opgevangen worden (wij hebben in ieder geval geen klagen) en hij moet zorgen voor de bloei van het toerisme in Bukhara. Van hem hebben we dan ook een aantal leuke tips gekregen om bijzondere mensen te ontmoeten.

Na een bezoek aan het grote islam complex Chor-Minor was het lunchtijd. We zijn uitgenodigd door een aantal heren van de universiteit. Het eten was weer lekker, voor het toilet moest je 2 panden verder gaan want ze waren aan het verbouwen en ja ja deze keer een gewoon toilet en geen Frans :-)

Dan zijn we naar het dubbele  mausoleum Poi Kalon ensemble gegaan een groot complex met verschillende moskees een minaret en verschillende madrassas hier heerste ook een gezellige bedrijvigheid met de verkoop van hun typische waren.

Daarna hebben we een wandeling door de oude stad gemaakt en hebben hier een heel leuke muzikant ontmoet die niet alleen mooie muziek speelde maar ook zelf instrumenten maakte.

Van de directeur van toerisme hebben we de gegevens van een Rabbijn gekregen, deze man is ook horloge maker, beide beroepen heeft hij van zijn vader geërfd.  Hij zit aan een klein tafeltje van 40X40 cm horloges te herstellen en dit in een kantoortje van Uzbekistan Airways, tja hoe gek kan het zijn. Na zijn werk is hij met ons meegereden naar de synagoge, hier hebben we een leuke uitleg gekregen over het jodendom. Ze waren de sabbat aan het voorbereiden.

Ondertussen was het al weer 17u en kon ik wel even een rustpauze gebruiken.

In het hotel hebben we wat gerust, de was afgegeven zodat we weer met proper goed verder kunnen maandag.

Het avond eten was weer met mensen van de unif, deze keer zat er een professor filosoof mee aan tafel, we hebben veel gelachen, ik heb ossenstaart gegeten, njammie echt lekker.

En dan was het blog tijd :-)

21 oktober

Het is een reisdag vandaag. Onze trouwe Chauffeur Polat en toffe gids Timor hebben ons naar het treinstation gebracht, hier stond Gulia ons ook op te wachten. Het afscheid nemen deed zelfs wat pijn we hebben gezellige dagen met die 2 gasten gehad.

Gulia had voor een vip ruimte gezorgd dan was de ingang veel korterbij en konden we in lekkere grote zetels wachten op de trein, onder het genot van een kopje thee.

De trein was heel comfortabel, hij zat niet helemaal vol, we hadden wel gereserveerde plaatsen, maar we mochten naast mekaar gaan zitten van de conducteur. Na een treinreis met de hoge snelheidstrein van 1u30 kwamen we aan in Bukhara, we waren ons al aan het afvragen hoe gaan we het redden om 3 koffers, een zware rugzak en een computer tas van de trein te krijgen. Maar een jonge man die aan het telefoneren was nam zonder iets te zeggen als de normaalste zaak ter wereld een koffer in de hand en bracht die naar het perron, tja zo zijn de Uzbeks altijd klaar om je te helpen. Maar de andere koffers werden ook door de conducteur van de trein gehaald, hij vroeg me Belgium, ik ehhh ja en dan riep hij 4 mannen naar ons toe.  Wij keken wel heel vreemd op, want normaal komt een gids ons opwachten en die brengt ons dan naar de auto, maar de gids die we zouden krijgen Aziz zagen we niet. Er komt een Franstalige vent op me af, stelt zich voor als Ruslan, dan was er nog de rector en onder rector van de universiteit een school met 12000 studenten en nog een vertegenwoordiger van de gemeente. We waren stomverbaasd, maar volgens Ruslan verdienden we dit welkom, ze vonden het nodig dat wij gepast verwelkomd werden ehhhh, wel lachen :-) En daarna kwamen we onze afgesproken gids tegen, hier ontstond dan een discussie over met wie we gingen mee rijden en waar onze bagage in mocht en wij maar verwonderd naar elkaar kijken. Uiteindelijk mochten we met Ruslan mee de andere 2 auto's volgden ons. 

Aangekomen in het hotel moesten er voor hun archief foto's gemaakt worden :-). En dan kregen we een hele speech van de rector.

Onze kamer was nog niet klaar, we moesten 20 minuten wachten maar kregen ondertussen iets te drinken, hier maakten we dan afspraken voor de volgende dagen. Vandaag met Aziz de Engels talige en de volgende dagen met een gids gestuurd door het verkiezingscomité van de president.

De gids Iziz blijkt een heel eigenwijs mannetje te zijn, John heeft zijn lijst van de dingen die we moeten zien voor het boek, maar hij bracht ons op andere plekken... vooral langs souvenirs winkeltjes en waar je workshops voor alles en nog wat kon volgen, naar plekken die we al kenden van onze vorige reizen, dus eigenlijk.... hebben we niets aan hem gehad. Waar hij wel oog voor had waren de mooie dames, hij sprak ze bijna allemaal aan, gaf stomme complimentjes gaf zijn telefoonnummer, hij is wel getrouwd en zijn vrouw is hoog zwanger. John heeft hem dan ook gezegd dat hij in zijn tijd vrij is te doen en te laten maar niet in onze tijd. De vorige gidsen die zouden dag en nacht bij ons gebleven zijn, gingen 's avonds nog mee eten, brachten ons naar alle mogelijke plekken, maar hij zei : het is bijna 18u mijn dag zit erop, je kunt me nu betalen en dan ga ik naar huis. Wij schrokken hier nogal van want dit is heel anders dan we gewoon zijn. Maar goed, we hebben hem betaald en afscheid genomen, Doei tot nooit meer :-)

We zijn ook nog naar een fotostudio geweest van een heel bekende Uzbeekse fotograaf, die gaat ervoor zorgen dat wij met ons groepje fotografen volgend jaar een tentoonstelling krijgen in Bukhara.

Daarna zijn we naar een Fashion en dans show geweest, dat was op een binnenplein, begon om 18u maar wat was het koud!!! 13/14 graden maar dat was bibberen. Nadien lekker gaan eten in Restaurant Old Buchara en dan naar onze grote hotelkamer voor een heerlijk nachtje in een mals bed (vorige bedden waren allemaal heel hard)

 

 

20 oktober

Voor een keer kan ik vrij vroeg aan mijn/ons blog schrijven.  We nemen even een kleine pauze want vanavond na het diner gaan we wat avond fotografie doen en dan ben ik enorm blij dat ik nu even wat rust krijg. John is nog buiten dichtbij het hotel zijn nog wat hotspots die hij graag in beeld wilt brengen.

Wat hebben we vandaag gedaan, na het ontbijt zijn we naar een heel grote wasplaats geweest waar mannen en vrouwen (in aparte kamers) zich kunnen reinigen voor ze naar de moskee gaan.

Iets verder op was het mausoleum van de voormalige president, wat een gebouw !!!! qua oppervlak is de Taj Mahall er maar klein tegen.

We zijn over een begraafplaats gegaan (om de vele trappen te vermijden), wat is dit anders dan bij ons, de grafstenen zijn zo bijzonder, op zwart marmer staat een foto van de overleden persoon, is heel mooi om te zien. In Uzbekistan blijven de mensen daar voor "eeuwig" liggen en de begraafplaatsen worden dan ook steeds maar groter. 

Onze Timur (gids) heeft ervoor gezorgd dat een achterpoortje van het Shahi Zindi complex voor ons geopend werd, het is een super man voor ons :-)

Dit complex omvat heel wat mausolea met de uitleg van de gids erbij was het best interessant.

Maar wat hielden ze vroeger erg veel van trappen en dan geen kleintjes, soms waren mijn beentjes net lang genoeg om eraf te kunnen, maar met aan beide armen een steun van mijn John en Timur was het nog te doen ;-)

Daarna weer een lekker kopje koffie gaan drinken (ja er zijn plekken waar die lekker is)?

En dan... hebben we tijd gemaakt om naar één van John zijn vriendinnetjes te gaan naar Fatima de zus van Zuhra (de tweeling) natuurlijk herkende ze John (en mij) nog van de vorige keer.

Het Ulugbek observatorium was de volgende op het programma, deze man is een heel bijzonder persoon geweest met astronomie en hij was bij de eerste die beweerden dat de wereld niet plat was. Dit is ook een plaats waar vele bruidsparen foto's komen maken, het is er mooi groen, je zit heel hoog, hebt mooie uitzichten en ja er zijn ook heel wat romantische hoekjes. En dan is er John :-) hij had een bruidspaar in de gaten en die stonden maar wat graag model voor hem, hij heeft er heel wat leuke foto's van.

Voor de lunch waren we uitgenodigd door Yusuf, een Uzbeek die in Nederland ook een thuisplek heeft, hij heeft en werkt nog af en toe in Nederland en heeft op die manier kunnen sparen voor een huis voor hem en zijn ouders, zijn kindjes die moeten helaas in Uzbekistan blijven als hij in Nederland aan het werk is, want het is zo moeilijk om een verblijfsvergunning te krijgen. Volgende afspraak met Yusuf is dan ook in Rotterdam.

Daarna hebben we nog 2 Moskees bezocht die ze aan het restaureren waren, dit was weer iets heel anders om te zien, best interessant.

Straks gaan we dus naar een restaurant waar we in 2019 al geweest zijn, ik zal morgen wat foto's daarvan plaatsen want dat is wel de moeite waard :-)

Dus.... see you tommorrow

19 oktober

Na een uitstekend ontbijt, vertrokken we met Timur en Polat richting Registan. Hier hebben we afgesproken met een model, onze reisorganisator had geregeld dat zij kleren kon lenen bij één van de shops op Registan. Het is een mooi en lief meisje dat heel hard haar best deed om de fotograaf tevreden te stellen, John was in zijn element ;-). Timur heeft ons ook goed geholpen met het bij en wegsleuren van stoelen. Er was een kinderklasje met allemaal schattige kindjes die om het luidst Hello riepen en die waren zo mooi gekleed, net of ze naar een feestje gingen. Een groot aantal in traditionele printen van het land.

Na de fotoshoot zijn we met een e car naar de Siaab Bazaar gereden, gisteren was die dicht, maar vandaag was hij proper gekuist en volgestouwd met alle mogelijke voedingswaren, hopen kruiden, massa's fruit, enorm veel brood kramen, klein en groot, teveel om op te noemen maar je wist niet waar eerst te kijken en iedereen wil heel graag op de foto wat ook leuk is voor de fotografen. Er waren broden die versierd waren en deze broden worden gebruikt bij de kennismaking tussen de ouders van een toekomstig koppel, kan het brood makkelijk gebroken worden dan zal het huwelijk ok zijn (bijgeloof). De broden die ze daar te koop aan bieden zijn allemaal nog warm, zodra ze nog maar een 5 tal broden hebben bellen ze om bij geleverd te krijgen.

Oh ja er staat hieronder een foto van een wiegje, midden in dat wiegje zit een gat, daaronder zetten ze dan een pot, de jongetjes krijgen een buisje om hun plassertje en de meisjes een soort trechtertje, de baby's worden dan aan het bedje vastgemaakt stevig ingepakt dus, meestal slapen de kinderen hier heel goed door en hoeven ze geen luiers te dragen...

Daarna een lekkere koffie bij een heel gekke verkoper, die zou niet misstaan in één of andere komische film.

De lunch hebben we genoten in een echt typisch restaurant, hier komen zelden toeristen, maar het eten was super lekker, kikkererwten soep met lekker mals vlees en een assortiment aan slaatjes.

Hierna zijn we naar een complex gegaan waar ze zijdepapier maken, ze hebben ons gans het procedé laten zien. Hier werd ook lijnolie geperst.

Terug naar de stad kwamen we een standbeeld tegen in het teken van de zijderoute en omdat we hier nog niet veel over geschreven hebben, bij deze dus :-)

Onze gids wou ons laten zien dat er niet alleen maar moskees zijn in Oezbekistan, we hebben dan ook een synagoge bezocht, een Russisch orthodoxe kerk en een Katholieke. 

En dan kreeg ik een paar uurtjes vrij, John ligt in het bad en ik blog :-) 

Zo dadelijk gaan we (om 20u) naar een restaurant waar life muziek gespeeld wordt. Ik ben benieuwd

Groetjes

18 oktober

Ons eerste nachtje in Malika hotel, een hele harde matras, maar toch lekker geslapen. Na een uitstekend ontbijt, met pannenkoeken en een soort poffertjes zelfs stonden om 9 uur Timur en Polat klaar om ons op te pikken of beter gezegd Timur kwam al lopend naar het hotel want alle straten in de omgeving waren afgezet omdat de President er langs moest. Ons eerste stop was het Registan plein, heel mooie gebouwen en Timur weet het altijd leuk te maken met een serieuze uitleg en een kwinkslag :-)

Met een elektrisch treintje zijn we tot aan de Bibi Hamin Moskee gebracht en een bazaar die erlangs ligt helaas en de mannen waren blij zijn de bazaars hier op maandag gesloten omdat het op zondag razend druk is hebben ze maandag tot de Hygiëne dag gekroond en wordt alles dus helemaal van boven tot onder gepoetst en ontsmet. We zijn de moskee Bibi Hamin binnen gegaan bewonderend gekeken naar de kunstwerken, want stel je voor al die kunstwerken zijn gemaakt in een tijd dat er nog geen kranen waren en tot in de hoogste punt waren er mozaïeken geschilderd of geplaatst, petje af.

We zijn door gans het complex gewandeld en dan zijn we koffie gaan drinken in een hotel/restaurant met een super uitzicht over de Moskee. Onze gids kent wel de adresjes waar ze goede koffie hebben, want een jaar of 4/5 geleden was koffie echt onbekend voor de Uzbeken.

Daarna zijn we gaan lunchen in een Plov centrum, die Plov gaan we nog vaker eten want in elke plaats is het verschillend gemaakt, in Tashkent worde de plov gemengd in Samarkant wordt het laagje voor laagje gemaakt en niet gemengd, zie je op je bord echt de lagen, eerst de rijst dan de groenten en hier minder fruit en bovenop het vlees. Ik ben er nog niet uit de welke de lekkerste is.

Dan zijn we op zoek gegaan naar een wisselkantoor, maar uiteindelijk is het een bank geworden in een heel oud russisch gebouw, we zijn weer miljonair heb weer meer dan 3.000.000 op zak ;-) 

Daarna werden we verwacht op de universiteit van toerisme we werden verwelkomt door een super lieve juffrouw die ons eerst een rondleiding gaf. Deze universiteit is gericht op de 'hospitality' er is bv een hotelkamer met badkamer gemaakt om aan de studenten te laten zien wat de moderne vereisten zijn, ik kon het wel niet nalaten de opmerking te maken dat ze hier dezelfde fout gemaakt hebben als in vele hotels, te weinig stopkontakten ze waren eerst heel erg verbaastd maar gaven dan ruiterlijk toe dat het fout was :-) Er was een restaurant nagemaakt, we hebben de aula gezien, de bibliotheek en dan was de rector er die heeft nog een hele uitleg gedaan. John heeft dan ook nog een korte les gegeven echt op zijn lijf geschreven, de herinneringen aan het Eurocollege in Rotterdam kwamen weer boven.

En dan was er koffie, lekker koffie bij het El Merosie theater waar we gisteren ook geweest zijn, we zaten in de serre want het is hier nog steeds meer dan 25 graden en toch doe ik mijn jasje aan, ik denk meer uit gewoonte, want soms heb ik het veel te warm :-)

Een wandeling bracht ons naar de vroegere Lenin straat nu broadway genoemd, deze straat werd geopend na vernieuwingswerken. De burgemeester kwam het rode lint doorknippen. Het was grappig, ze hadden 4 scharen en die werden uitvoerig eerst uitgeprobeerd.

John werd ook hartelijk begroet door de directeur van het bureau Toerisme van Samarkant die hem nog herkende van ons bezoek in 2019.

Wat bijzonder was, wij werden ook echt gezien als persmensen en we mochten op de eerste rij gaan staan naast de plaatselijke en landelijke TV ploegen.

Na de broadway afgelopen te zijn, een laan met veel cafeetjes en koffiehuizen werden we opgepikt door Polat onze chauffeur die ons naar het Blues Café bracht.

Hier hebben we van een lekker etentje genoten in gezelschap van  Gulia onze reisadviseuse en natuurlijk onze maatjes Timur en Polat.

En dan was het blogtijd :-)

17 oktober

Hopsaké weer naar een andere locatie en ander hotel. Het was een hartelijk afscheid van de eigenaar van het guesthouse en zijn moeder die voor ons lekker gekookt had.

Eerst zijn we terug geweest naar het Dorus Saodat  complex en daarna naar de Kukgumbaz moskee

mooie gebouwen in een mooie omgeving, het was wel even griezelen want er was een jonge man met een schaap op het binnenplein van de moskee, de gids vertelde ons dat  hij daar het schaap halal ging slachten, het dier werkte erg tegen, hij bond het heel laag tegen de grond vast aan een rooster en zou zo de keel van het dier doorsnijden, wij zijn verder gelopen want dit vonden we wat te gruwelijk. De gids zei dat de jonge man hier om een gunst kwam vragen bij de slachting, vb voor goede examens of voor een goede reis, geef mij maar een klavertje vier dan.

Het werd vandaag een tochtje door de bergen, langs smalle wegen met 2 rijvakken waar ze elkaar toch nog inhaalden, dus dat was dan soms met 3 naast mekaar.. een geluk dat wij langs de bergkant reden want soms was het echt wel even de billen dichtknijpen. Maar het was wel een mooie tocht we zijn op verschillende punten gestopt, vrij hoog bij de top om een mooi uitzicht over de bergen te hebben, bij verkopers langs de weg die deze keer vooral kruiden en noten verkochten. Ook was er kaas, kleine en grotere witte bollen, die kaas is verschrikkelijk hard, je kunt er stukjes afbreken en die in je mond laten smelten, hij is ook heel zout zodat hij lang bewaard kan worden.

Ik heb me laten verleiden om pistache nootjes uit de bergen te kopen, ze zijn heel lekker.

En ook hier weer heel vriendelijke mensen die je alles laten proeven zonder opdringerig te zijn. 

Onze lunch gebruikten we in een soort wegrestaurant, heel typisch Uzbeeks, ik heb soep met brood genomen, John soep en nog een vleesschotel erbij. De soep op zich was niet slecht maar de vleesballetjes erin vond ik niet lekker, ik weet ook niet welk en wat voor soort vlees erin zat ;-)

In veel restaurants zijn er ook typische Uzbeekse tafels, dat is een soort breed ruim bed met tapijt op en daar staat een laag tafeltje op,   je moet je schoenen uitdoen en dan op je knieën of scheef op je kont gaan zitten, dat doen wij dus niet, ik denk dat we gebroken zijn nadien. We zijn ook gestopt aan rotspartijen die verschillende vormen hadden, dit was wel even naar boven klimmen maar Timur onze gids is altijd heel attent.

Na 2 uurtjes rijden kwamen we aan in Samarkant, in het Malika fine hotel, een prima hotel, ruime kamers, proper en niet te klein.

Wandelend zijn we naar het graf van Amir Temur de grote held van Uzbekistan, heel mooi en heel indrukwekkend.  Wij vonden het al vreemd dat op een zondag er zoveel bedrijvigheid was van personeel, alles werd tot in de puntjes gepoetst er werden nieuwe bloempotten met bloeiende chrysanten neergezet en dan hoorden we dat de President morgen op bezoek komt. Ik denk dat hij hier komt bidden voor zijn overwinning bij de verkiezingen op 24 oktober. Maar ons hotel ligt vlakbij dus misschien zien we hem wel. Na een avondwandeling zijn we koffie gaan drinken in het El Mirosi kleding theater. Om 6 uur begon de voorstelleng, zonder tekst, maar de dansen waren zo goed dat je het kon begrijpen, het begon in de oudheid, met kostuums uit die tijd en telkens werd er een andere periode gebracht met telkens authentieke klederdracht tot een bruiloft met kleding hoe de bruiden hier traditioneel kunnen trouwen. Doen ze niet allemaal want ze hebben hier de prachtigste mooie bruidsjurken.

En dan begonnen onze magen te knorren en zijn we terecht gekomen in Restaurant Hanmir, een prachtig restaurant, met life muziek, lieve bediening en super lekker eten. Een heerlijke room maissoep en daarna gegrilde lamskoteletjes met gestoofde groenten en.... ja Frietjes en ze waren nog lekker ook ! De prijs was er ook naar 283.350 Sum of 24 Euro ;-)

Hier hebben we de mevrouw ontmoet die alle boekingen voor onze reis gemaakt heeft, ze bracht ons geschenkjes, een mooie sjaal, mondmaskers in hun traditionele stoffen en een fles witte Uzbeekse wijn.

Hotel hotel lokte ons, want het was weer een drukke dag, ik moest nog alles een beetje organiseren en ons blog maken natuurlijk :-)

 

16 oktober

 We zijn vanmorgen opgehaald door een nieuwe gids, een jonge man Timur, hij is getrouwd en heeft 3 kinderen 2 meisjes en 1 jongen. Het is een grappige echt iemand die John ook eens te grazen neemt. 

We moesten van Termes naar Shakhrisabz 286 km ongeveer 5 uur rijden. Maar we zijn heel regelmatig gestopt en dat vond ik fantastisch, er stonden veel kraampjes langs de weg, vooral met granaatappels, pompoenen, meloenen, ajuin en aardappels, overal lieten ze ons proeven en wat waren ze lekker, thuis vind ik dat maar niks, maar hier njammie, het is nu het hoogseizoen en ze kosten dan een 0,26 cent en tegen de winter kosten ze wel 0,60 cent. De lekkere watermeloenen worden ook per stuk verkocht die zijn enorm groot wegen tot 7/8 kg en kosten 1.50 per stuk. Dat klinkt enorm weinig, maar als je weet dat een leraar hier 200 Euro in de maand verdient tja dan is het soms zelfs duur voor hun. 3/4 van hun loon gaat hier naar eten. Een degelijk vrij recent appartement koop je voor een 38.000 Euro.

Wat ook heel bijzonder was in een dorpje Soyaz stonden twee enorm oude dikke bomen, die bomen waren dood, maar de binnenkant hadden ze helemaal uitgehaald en daar werd godsdienst les ingegeven, je kon het afsluiten met een deurtje.

De koeien lopen hier ook los, die staan dus niet achter draad in een wei, die lopen soms zelfs op de autobaan, want 's ochtends doen de mensen de stal open en de koe gaat op wandel en tegen zonsondergang komt de koe terug naar huis, gaat ze in de stal, deur op slot tot de volgende ochtend, dan vraag ik me af zijn de koeien hier slimmer dan bij ons?

In een wegrestaurant zijn we gaan eten, het eten was degelijk, maar weer veel te veel, ik had een mini portie gevraagd en heb de helft nog niet opgekregen, met 4 personen 16 euro en we zaten barstensvol.

Nog een weetje, de plov hun nationaal gerecht waar ik het al over gehad heb, wordt meestal voor de lunch gegeten, de rijst is best nog niet helemaal gaar, je drinkt hier lekker warme citroen thee bij, zwarte of groene en die zorgt ervoor dat de rijst verder zwelt in je maag en je op die manier gerust tot laat in de avond kunt werken zonder honger te krijgen.

En dan was het richting hotel, sorry neen geen hotel deze keer hadden we besloten om eens een guesthouse uit te proberen, tot nu toe waren het steeds 4 sterren hotels, maar wat is het verschil nu... een guesthouse is een soort B&B, wij zitten op het eerste verdiep, je opent onze deur van kamer 1, je komt in een gang aan de rechterkant is de slaapkamer, met een groot bed en een derde 1 persoons bed, een kast, nachttafel, 2 stoelen een kast en een TV, aan de linkerkant heb je de douche in een aparte kamer en daarnaast het toilet met wastafel, het is hier krakend net, zo proper zo hygiënisch, veel properder dan het oude in verval zijnde Oezbekistan hotel in Tashkent. Dus een aanrader om guesthouses te proberen.

We zijn dan naar het Witte paleis geweest, met veel aandacht voor Amir Temur een strijder die hier erg gerespecteerd en geëerd wordt, een heel groot domein, met fonteinen, lanen met basilicum die zo heerlijk ruikt, met bankjes her en der. En in een winkelt staat een kunstenaar om U tegen te zeggen die is de toegangspoort van het paleis op schaal 1/30 aan het maken, met steentjes en geverfd het is zo mooi, zo kunstig!!!!

Het begon al laat te worden en mijn voetjes en knietjes begonnen van hun oren te maken :-) dus weer naar het hotel, waar de hotelmanager speciaal voor ons eten heeft laten maken door zijn moeder, vooraf een tomatenslaatje yes deze keer op aanvraag van de gids zonder ajuin, bloemkool gefrituurd, yoghourt met kruiden, zoete snoepjes op tafel, een grote fruitschaal met appels en druiven daarbij komt nog een soep met aardappel en heel zoete wortel en stukjes vlees en als hoofdgerecht had ik dumplings van pompoen gevraagd, oh was dit lekker !!! En nu zitten we op de kamer, ikke tikke tik en John leest ondertussen al mijn blog dat nog niet klaar is ;-)

Morgen komt er meer...... 

 

15 oktober

We werden vanmorgen opgepikt om ... tja, normaal zou het 9u30 zijn maar toen we naar boven wilden gaan zei de Meneer aan de receptie dat de gids gebeld had en dat ze er over 10 tot 20 minuten zou zijn. Wij snel naar boven, onze fotospullen gepakt en terug naar de hall waar we gingen wachten. Helaas had de receptionist het verkeerd vertaald, de gids zou later zijn.... Maar oké uiteindelijk daagde ze dan wel op, in haar gehaast had ze haar telefoon vergeten en dus moesten we nog even tot bij haar thuis rijden. Ze woont in een appartement, Russische stijl... dus sober uitzicht eerder een soort kazernewoning, ze woont er graag dus dat is dus heel fijn voor haar.

Eerst zijn we op afstand naar de grens met Afghanistan gaan kijken, helaas (gelukkig) mag er  niemand meer dichtbij want er staan een hoop soldaten en aan de andere kant de Taliban en daar mogen dus geen mensen meer in de buurt komen, maar de kant van Oezbekistan is geheel veilig. Daarna stond de oudste minaret ter wereld op het programma heel mooi bouwwerk, met een heel verhaal erbij. Daarna naar een madrassa in verschillende eeuwen zijn hier gebouwen aan toegevoegd en nu zijn ze er een moskee naast aan het bouwen. Ik hoefde niets op mijn hoofd van de gids (deed zij ook niet als moslim zijnde, zij was in functie en ik ben toerist), hier waren hele mooie muurschilderingen en er was een iman die voor de pelgrims die daar kwamen aan het bidden/zingen was, was wel indrukwekkend om dit mee te maken. 

John had vandaag vrij veel last van de felle zon, dus hij had graag een pet gehad om zich te beschermen en daarom joepieee moesten we naar een bazaar, wat was dat weer fantastisch leuk, we zijn er vrij snel doorgelopen, maar toch hier en daar een foto gemaakt en als de mensen zagen dat je foto's nam, kwamen ze dichterbij en vonden ze het zo tof om ook op de foto te komen. Dus fotografen die graag mensen fotograferen hier kun je echt je hart ophalen, ook hun producten prijzen ze graag aan en regelmatig kregen we als geschenk iets in de handen gestopt met een Rahmad (dankje) en je hand op je hart kreeg je er nog een fantastisch glimlach bij. Hier hebben we dus helaas te weinig tijd kunnen doorbrengen en ook geen pet gevonden.

Hierna bracht men ons tot bij een bekende designer, met oude stoffen dus echt typische stoffen maakt hij de kleren terug die honderden jaren geleden gemaakt werden. Hij had voor ons een mode show georganiseerd, 2 dames in vol ornaat lieten ons de prachtigste suzanna zien en we kregen er een fantastische uitleg bij over de afbeeldingen die erop staan, het hoe en het waarom en dan lieten die 2 dames het doek zakken en daarachter stond een dame uitgedost als bruid, als welkom kregen we dan ook brood dat we moesten scheuren en een stuk van nemen. Een super belevenis.

En dan was het lunch time we hebben een tandori van schaap gegeten, gestoofd schapenvlees, ik vind dat heerlijk John is minder te vinden voor stoofschotels, maar heeft er wel van gegeten.

We hebben de chauffeur en de gids mee laten eten en wij hebben ook voor hun eten betaald die vonden dat zo bijzonder want normaal moeten zij zelf voor hun eten zorgen, maar kun je nu zeggen gaan jullie maar ergens anders zitten want die 6 euro extra dat is ons teveel, nee dat doen we dus niet. Onze gids heeft ons dus ook al 2 x naar een Chaykhana (tea-house) gebracht, het eten is er typischer en ook de prijzen zijn Oezbeeks.

Hierna zijn we naar opgravingen gaan kijken van een bekende Japanse professor en in een school was een klein museum met een maquette van die opgravingen (wij waren tevreden met de maquette we geloofden het wel :-)).In die school kwamen we eerst 2 meisje in uniform tegen wat stonden die graag model voor de foto. In het gebouw liep John wat verder en deed ergens een deur open van een klas, wat kreeg hij een ontvangst. Hij riep mij er dan ook bij. Ik kwam binnen en al die kinderen stonden recht en zongen in het Uzbeks : welkom wij heten U welkom, blij dat U er bent. Heel mooi en heel ontroerend.

We zijn dan na een tankbeurt (lpg) aan de 140 km terugweg begonnen, neen dat is wel geen 140 zoals bij ons, want hier en daar zijn ze nog niet zover om de straat verder af te maken en was het dus een weg met keien en stenen van alle soorten en maten. De terugweg was ook grotendeels in het donker en hier en daar  liep er plots een mens of een dier over de straat zodat er snel geremd moest worden. Maar onze chauffeur doet het prima en hij blijft nog een aantal dagen bij ons. Morgen krijgen we wel een andere gids want we rijden naar een andere stad.

Vanavond zijn we in een supermarkt Kefir en brood en droge koekjes gaan kopen, we willen het eventjes sober doen en zo dadelijk gaan we moe maar voldaan naar bed.

 

14 oktober

De wekker liep af vanmorgen om 5.30, want onze chauffeur kwam  ons ophalen om 6.15 om ons naar de luchthaven te brengen, voor een vlucht van Tashkent naar Termez. We hebben in de luchthaven een koffie genomen en een soort broodje gevuld met appel. 

Het was een vlucht van maar anderhalf uur, dus dat viel nog mee. De controle was veel minder streng dan bv op Zaventem. Komt vast ook omdat het een binnenlandse vlucht is, ze verwachten dan minder bandieten denk ik. Iedereen werd wel gefouilleerd, de vrouwen werden door een vrouw gefouilleerd en mannen door een man, alhoewel ik denk dat heel wat mannen die vrouw verkozen, want dat was een heel knappe verschijning .

Eenmaal aan gekomen in Termez onze koffers ophalen en daar kwam onze gids  mrs Rayhon ons al ophalen, het is een lieve dame, ze is getrouwd en heeft een dochtertje van 4 jaar.

Omdat onze kamer misschien nog niet beschikbaar was zijn we onmiddellijk aan ons programma begonnen. Termez is vooral bekend om zijn archeologische sites met veel tempels uit het boeddhisme.

Onze gids is heel erg bezig met geschiedenis en dat  heeft ze ons ook laten horen, we hebben heel interessante verhalen gehoord over het boeddhisme, over de tempels over archeologie, het was allemaal heel leerrijk.

Wat ook super was is het weer het is nu 17,30 en het is nog 21 C, op de middag was het boven de 30 graden yeahhhh heerlijk!!!! Alhoewel het soms wel een heel erg geklim en geklauter was heb ik ook enorm genoten van het lekker weertje.

's Middags zijn we met de gids gaan eten in een lokaal restaurant, alhoewel zij noemde het anders, want een restaurant is meestal iets chiquer en waar wij geweest zijn is het meer voor de locals en wordt het eten er ook typisch voor Oezbeken bereid.  Het was lekker, maar  echt veel kunnen we niet eten, misschien omdat we moe zijn, want we hebben eens 3 uurtjes en 5 uurtjes geslapen, dus in de auto deed het soms goed om de oogjes wat rust te gunnen, maar dan vind ik het weer zonde want je ziet zoveel bijzondere dingen buiten. 

Na de lunch zijn we naar het fort "Kirk Kyz" wordt vertaald als "veertig meisjes"  hier gaat de legende dat het de 40 vrouwen waren die overbleven na een strijd en zich verschanst hadden in dit fort, mannen mochten hier niet binnen, maar ja... probeer de venten maar eens van de vrouwtjes weg te houden, maar die mannen waren ook geen gewoon want ze hebben heel veel vernietigd in het fort. Vrouwen die komen nu naar hier en zien het als een soort bedevaart, wanneer ze moeilijk zwanger worden, of ze met vrouwelijke problemen zitten komen ze hier aan planten een doekje hangen.

Nadien nog een heel groot fort gaan bezichtigen,  dat zal ook uitgebreid beschreven worden in ons boek

En dan naar ons hotel het Meridiaan hotel in Termez. Zo dadelijk ons wat opfrissen, gaan eten en lekker vroeg met mijn e-reader het bedje in.

Ertaga ko'rishguncha of in ons taaltje : tot morgen

 

 

13 oktober

Dat was wel een super kort nacht, ongeveer 3 uurtjes geslapen. Maar goed je moet er wat voor over hebben :-)

Na een klein licht ontbijt hadden we afspraak met de gids, Nazim, een toffe vent, hij is getrouwd en heeft 1 zoontje van 10 jaar. Want hij vond dat er wat veel op het programma stond. Dus heeft hij met John wat overlegd.

Als eerste zijn we naar een nieuwe moskee geweest, de Sheikh muhammed Sodiq Muhammed Yusuf complex , ja er gaan mensen zeggen amaai die zien nogal wat moskees, maar dat is een beetje normaal in een voor 80% moslim land en wij vinden die gebouwen zo prachtig, met hun kleurrijke mozaieken en telkens weer krijgen we verhalen te horen over de moslim. Onze gids is niet gelovig, een atheïst en hij praat dus open en op zijn eigen manier over de godsdiensten. Deze moskee werd vorig jaar geopend door de president. De beheerder van het complex was onmiddellijk bereid om ons een rondleiding te geven in de moskee, de andere kamers en een bijzondere bibliotheek.

De volgende was een moskee in aanbouw de Rakat moskee, hij stond nog in de stijgers, maar het wordt weer een plaatje.

De Human House Shop, een aanrader, wat een aardige mevrouw  heette ons welkom, in dit gebouw en buiten werden verschillende ambachten uitgeoefend, fashion, schilderen, houtbewerking en achter het huis hebben ze een woning met aanbouw gemaakt zoals die er vroeger uitzagen, een mini Bokrijkje dus, super mooi.

Sinds ons vorig bezoek zijn er 9 nieuwe metro stations bijgekomen, 2 ondergrondse en de rest bovengronds. Voor de som van 3000 sum, schrik niet voor 0,24 cent voor 2 tickets kun je hier dus de stad rondrijden en super propere en mooie metro's.

Dan was het lunch tijd, we zijn naar het grootste Plof Centrum van Oezbekistan geweest, een super de luxe lekkere Plov gegeten, later leg ik wel eens uit waaruit dit gerecht bestaat, maar hmmm gesmuld hebben we zeker. Kostprijs voor 3 personen 102000 sum of ongeveer 8 euro en daar hebben we nog een lekkere zwarte citroenthee bij gedronken.

We zijn dan sim kaarten gaan kopen, want roaming is wat duur, dus hebben we beiden nu een Oezbeeks telefoonnummer.

De volgende uitstap was naar het in aanbouw zijnde Centrum voor Islamic Civilization, hier worden dus lezingen, lessen enz gegeven. We werden er rondgeleid door de curator en ex minister de Heer 

Tursunali Kuziev, hij gaf ons dus een exclusieve tour, wat gaat dit weer mooi worden en fantastisch hoe je ziet hoe deze mozaïeken aangebracht worden, maar wat ben ik geschrokken van de manier hoe die mannen werken, veiligheid, ja ja een helm hebben ze op, moesten wij ook, maar dan staan ze heel hoog op een plank, rondom niks afgemaakt en hangen ze daar aan de volgende stelling om te pleisteren, foei zo gevaarlijk.

Madrassa Abul Kasym in een gebouw dat scheuren vertoont van de aardbevingen, zijn verschillende kunstenaars gevestigd, ze hebben allemaal een kamertje waar ze hun kunst kunnen maken en ook verkopen. 2 verdiepingen hoog.

Om even te bekomen van een drukke dag zijn we een heerlijke koffie gaan drinken, hebben wat bijgepraat met de gids en de chauffeur, de chauffeur spreekt geen Engels, hij gebruikt dan een app om te vertalen, ik vond de vertaling wel grappig toen hij me in de auto vroeg : Are you hot......

Dan hebben we besloten om onze dag af te sluiten en zijn we samen gaan eten in restaurant Soy, een restaurant waar we op onze vorige reizen al regelmatig geweest waren en de mensen herkenden ons zelf, hoe zou dat nu komen? 

We zaten nog vol van de Plov en de koffie vooraf en hebben gewoon een soepje genomen met hun lekker brood, John nog een tomaten salade erbij en als dessert hun super lekkere meloen. Tja en ook hier zijn we weer 100000 sum of 8 euro armer geworden, met thee en cola en sprite erbij voor 4 personen dus.

Gids en Chauffeur hebben ons terug naar Hotel Uzbekistan gebracht, ik heb de koffers voor morgen klaargemaakt want dan vliegen we weer verder, vertrek 6.15. Tot morgen

PLOV

12 oktober de reisdag

Om 5.30 opgestaan om iets voor 7 werden we opgehaald om naar de luchthaven gebracht te worden. Na een paar files rond 9u op de luchthaven. Het inchecken en al de formaliteiten verliepen vlot er werd wel naar de pcr test gevraagd die om 3u 's nachts op de covid app stond. We hadden thuis de koffers gewogen maar kregen nogmaals her bewijs dat onze digitale weegschalen niet kloppen, de 2 koffers bij mekaar wogen op de luchthaven minder dan 1 koffer thuis..hmmm gaan we ons eens elders wegen, zal dit ook de helft zijn πŸ˜„

De vlucht verliep goed tot Istanboel, hier hadden we iets dan 2 uur tijd en dan... we zaten aan gate A1 en moesten naar D16 wat is het een grote luchthaven, meer dan 30 minuten stappen en dan nog met heel wat van die roltapijten dus stap je heel snel. De vluchten waren bijzonder want ik moest toegeven om bijna een maand weg te blijven, mijn voorwaarde was om business te vliegen, wauw wat een ruimte en wauw een volledig menu om te eten en drinken. Op de luchthaven van Tashkent werden we opgewacht, vreemd een man die je naam omroept en je via een snelle weg door al de controles helpt en aan de bagage stond onze gids te wachten. Ons eerste nachten verblijven we in Hotel Oezbekistan een oud Russisch hotel heel bekend en groot. En dan 3 uurtjes slapen

15/09

Kreun, geeuw, gaap, pffff kwart voor zes, ja ja 5u45 en dat noemen ze vakantie???

Lees meer »

14/09

Na een kort nachtje geslapen te hebben stond een onze gids ons op het afgesproken uur 9.15 op te wachten.

Lees meer »

12/09

Het wordt een rustig dagje vandaag, na de afspraak met de gids die ons eerst laat zien en een zeer uitgebreide uitleg geeft over Khiva. Het is een ommuurde stad waar nu nog zo’n 25000 mensen in wonen. De stad heeft 4 poorten Oost West Zuid en Noord, ons hotel ligt dicht bij de West poort. Je moet ook betalen om de stad in te mogen.

Lees meer »

11/09

Na ons ontbijt zijn we gepakt en gezakt vertrokken naar onze volgende bestemming dat is de ommuurde stad Khiva en ligt op 450 km.

Lees meer »

10/09

Het is heel druk in het hotel, veel nieuwe gasten, maar Jos en Jaqueline hebben een tafel voor ons β€˜ingepalmd’.

Lees meer »

09/09

Zoals gewoonlijk om 8 u ontbijt en om 9 uur staan we klaar om de hitte te trotseren.

Lees meer »

08/09

Na een ontbijt, wat weer heel anders is dan in de andere hotels, het brood was bv al geroosterd en wel wat hard, een grote variΓ«teit aan groenten en fruit en vleeswaren, er stond een dame die ter plekke eitjes bakte. Je kon thee krijgen groen of zwart, zelf kokend water tanken of je kon oploskoffie krijgen, voor ons heel bizar.

Lees meer »

Dag 4 Samarkant

Na een goede nachtrust was iedereen op tijd paraat voor het ontbijt. Ria voelde zich geen 100% vandaag, hopelijk is ze snel weer beter, maar ze gaat gezellig mee op pad.

Lees meer »

Dag 3

Goede morgen morgen, alhoewel opstaan om 5u dat is voor mij midden in de nacht.

Lees meer »

Dag 2

Hehe eindelijk hebben we een nachtje vrij goed kunnen slapen, de vroege vogels zaten al aan het ontbijt, de iets latere vogels waren er iets later.

Lees meer »