Na een goede nachtrust was iedereen op tijd paraat voor het ontbijt. Ria voelde zich geen 100% vandaag, hopelijk is ze snel weer beter, maar ze gaat gezellig mee op pad.
Het hotel is prima, netjes, modern, vriendelijke mensen, enz….
Ons programma zou niet ons programma zijn als het op het laatste moment niet zou veranderd zijn.
Gulya heeft een uitnodiging gekregen voor het vijgenfestival en ze werd verzocht ons mee te brengen, daar zouden heel wat hoge pieten zijn, dus kunnen we niet anders dan mee te gaan.
Bij aankomst zien we een oude bekende die vroeger hoofd van Toerisme was en nu van internationale zaken, hij herkende John en mij direct (hoe zou dat komen), 2 jaar geleden hadden we deze man ontmoet.
Wij werden verwelkomd door de eigenaar van de vijgenboomgaard. Daar stonden bomen die ze vanuit Spanje geïmporteerd hadden meer dan 100 jaar geleden, die werden door stokken ondersteund en in de winter haalden ze die stokken weg zodat de stam en de takken op de grond liggen en die bedekken ze dan met zand, want het kan hier in de winter erg vriezen.
Er stonden een 20-tal kinderen die wanneer een belangrijk iemand toekwam deze mensen vol enthousiasme verwelkomden.
Na een kleine rondleiding en geproefd van vijgen die vers van de boom kwamen, stond er een tafel voor ons klaar, met grote plateau’s met 2 verschillende soorten vijgen, druiven, brood, thee en nog meer lekkere dingen, een ontvangst voor koningen. Er speelde ook een muziekbandje, er was een tafel waar ze vijgenhoning verkochten en een kunstenaar met mooi geschilderde borden.
Na ons buikje rond gegeten te hebben… reden we verder naar een ander domein, ook hier gingen ze een grote tafel voor ons klaarmaken, we hebben hartelijk bedankt. Hier speelde ook een bandje en Vic en Guido vonden het heerlijk om op de opzwepende muziek te dansen.
Hierna reden we verder naar een bazaar in Urgut, wat een drukte, wat een massa volk, wat kleurrijk spektakel en geen toeristen te zien. Guido heeft er een echt lederen riem gekocht voor 3 euro, John een tasje (mannentasje wel te verstaan) voor 2 euro en Marleen een uurwerk voor 3 euro.
Voor de rest was het echt te druk om ergens rustig te kunnen kijken. Ria en Marleen waren op toilet bezoek en aan de groep werd gevraagd op de afgesproken plek te wachten, maar ja… onze Jef was aan het dwalen, zo druk met foto’s maken dat hij niet opgemerkt had dat hij een heel eind uit de buurt was, eerst dachten we om touw rond zijn middel te doen, maar daar hebben we maar van afgezien.
Onderweg naar de notenmarkt kwamen we een stenenmassa tegen die gebruikt geweest was voor een Indische film. Grote rotsblokken die figuren uitbeelden.
Wat zijn wij door elkaar gerammeld geworden, de wegen zijn hier zo slecht, de chauffeurs zijn zo wild, de verkeersdrempels zijn kort maar hoog, je zou er misselijk van worden.
Op de notenmarkt boven op de berg zie je een hele variëteit van alle mogelijke noten, zaden, kruiden, gedroogde kazen enz….
De volgende stop was op een plateau met een uitzicht om U tegen te zeggen, een mooi dal, super bijzondere bergen, heel bijzonder voor ons.
Wat wij wel jammer vonden is dat her en der gebouwd wordt, dit gaat dus ten koste van de mooiheid van de natuur, van het originele van de omgeving, verliest zijn authenticiteit.
Je begint dus midden in een mooie natuurplek borden van Pepsi te zien, foei !!!! Niet doen
Op de berg zijn we dan gaan lunchen een heel late lunch, maar in dat restaurant hebben ze alleen maar Schapenvlees of spaghetti soep met vleesballen (zo noemden zij het) en frit.
Dat schapenvlees was lekker, heel goed gekookt/gebakken heel zacht en met een bijzondere kruiding.
De frit, tja dat was een vettig boeltje, niet slecht maar ehhh ik zal het speciaal noemen.
De trip ging verder over de bergen over heel slechte wegen, met hier en daar ezels of koeien langs de kant of op de weg… Hier doen ze ’s ochtends de staldeur open, laten de dieren buiten en ’s avonds komen die dieren terug naar hun stal, de koeien om gemolken te worden en de rest om te slapen, zelfs de ezels vinden de weg terug!
Toegekomen in Shazrisabz besloten we met een grote golfkar verder te gaan anders was het 2 tot 3 km stappen en met 30 graden vonden we dat niet zo’n goed idee. Hier staat het Fort van Amir Timur, zijn geboortestad, dit fort wordt niet gerestaureerd dus het ziet er nogal vervallen uit, maar dat heeft ook zijn charme.
Ook staat hier 1 van de 3 standbeelden van Amir Timur, er staat nog eentje in Tashkent en het 3de standbeeld staat in Bukarah.
Op het domein heeft een artiest Aziz een kunstgalerij hij heeft een maquette gemaakt van het fort zoals het er origineel uitzag, dit is een heel huzaren stuk, hij heeft jaren opzoekingen moeten doen om het klaar te krijgen.
Hier zijn we nog andere mooie gebouwen gaan bewonderen.
En dan werd het tijd om naar het hotel te rijden, na een rit van 2 uur, helemaal door elkaar geschud door de slechte staat van de weg kwamen we in het hotel toe.
Ria was ziekjes en is onmiddellijk naar de kamer gegaan, wij hebben ons spullen neergegooid op de kamer en zijn op het 3de verdiep, open terras, een hapje gaan eten.
4 van de mannen zijn dan met Gulya naar Registan square geweest om van het mooie licht spektakel te genieten of was het meer van de aanwezigheid van Gulya dat ze genoten hebben.
De heren zijn John en mij komen roepen om nog gezellig samen met Gulya in de bar een drankje tot ons te nemen, het was gezellig.
Tot morgen!
Reactie plaatsen
Reacties