Een soort van reisdag.
Aan het ontbijt vertelde Jef, dat hij zich niet lekker voelde hij was licht in het hoofd voelde hetzelfde als na 4 cognacs nochtans gisteren had hij niet gedronken. Hij heeft een licht ontbijtje genomen en ging een Dafalgan innemen. De farmacie industrie doet goede zaken aan ons 😊
Om iets over 10 stond Gulya ons netjes op te wachten, de koffers in de auto gepropt en ‘en route’ naar het station. Dat ging vrij vlotjes, na de controle van de koffers, net als op de luchthaven zo’n band waar je alles moet opleggen zijn we naar de wachtruimte gegaan, een heel mooie ruime wachtzaal met mooi glas in lood. Hier konden de mensen die het nodig vonden zich weer tot miljonair omtoveren, want 1.000.000 sum is ruim 77 euro waard.
Omdat de trein op spoor 3 vertrok en we toch allemaal 1 koffer en handbagage hebben heeft Gulya gezorgd voor mannetjes die onze koffers op een karretje naar het perron brachten. Iets later werden wij aangemaand om ook naar het perron te gaan. Het waren heel wat trappen naar beneden en weer heel wat trappen naar boven, geen lift, zo slecht. Op zeker ogenblik is Marleen door haar knie gegaan en kon dus niet meer op haar rechterbeen steunen. Een geluk dat ze wel een wandelstok bijheeft, maar het was een heel pijnlijke zaak om die hoge trappen op te komen. Eenmaal op het perron was het een heel stuk stappen/strompelen naar het begin van de trein, waar wij allemaal onze stoelen hadden. De opstap van de trein was zeker 75cm hoog, het was heel moeilijk zelfs voor de mobiele dames om zich in het voertuig te hijsen en daar stond Marleen dan, met 1 been waar ze niet op kan staan en een trapje was er niet, Guido met nog een ander heer hebben haar dan in de trein getrokken.
Deze rit was veel minder dan de vorige ze kwamen niet rond met eten, misschien omdat de rit nog geen 2 uur duurde naar Bukhara.
Eenmaal ter plaatse stond Ruslan ons op te wachten, John en Marleen werden als vrienden ontvangen, zij kenden hem van een vorige reis. Hij spreekt Frans en is docent op de Talen Universiteit en ja Frans is zijn vak.
Iedereen was nogal moe en er werd dan ook besloten om eerst een half uurtje naar de kamer te gaan, dan te gaan lunchen en in de namiddag hebben we gerust tot 17u30.
Vanaf het hotel zijn we naar een voorstelling gegaan met traditionele Oezbeekse muziek en 3 elegante dames die in mooie kostuums op deze muziek dansten, na elke dans kwamen er een aantal modellen, zij showden ontwerpen van een dame uit het complex waar we zaten, hele mooie kleding en tja, de mannen die maakten veel foto’s en een aantal hadden al snel hun favoriet model uitgekozen.
Na deze voorstelling zijn we naar een restaurant rond een kunstmatige vijver geweest, onderweg kwamen we door een parkje waar het zo’n hels geluid/lawaai was van vogels zo erg dat we ons zelfs afvroegen of het echt was of uit luidsprekers.
Na weer lekker gegeten te hebben hebben we nog een afzakkertje gedronken in de bar.
Morgen is er weer een programma, maar ook hier is het heet dik boven de 30 graden, niet moeilijk want Bukhara is eigenlijk een oase in de woestijn.
Reactie plaatsen
Reacties