14/09

Na een kort nachtje geslapen te hebben stond een onze gids ons op het afgesproken uur 9.15 op te wachten.

Timur, weer een prachtkerel, zo hartelijk, spreekt goed Engels, maakt graag grapjes en houdt heel erg van praten, maar ja als gids wordt dat ergens wel van je verwacht natuurlijk.

Onze eerste uitstap was naar de metro’s, wat jammer dat er zoveel volk rondliep, maar goed voor de fotografen die niet aan hun trekken zijn gekomen, we komen nog terug naar Tashkent op deze reis.

We hebben ¾ metro stations gedaan en zijn geëindigd in het Oezbekistan hotel, wat nodig was voor een vergadering (iets meer dan een plaspauze 😉), we zijn dan ook daar op het dakterras geweest wat een mooi uitzicht over de stad aanbood.

Weer een vreemde uitstap misschien maar we zijn naar nog een kerkhof geweest, het Japans kerkhof want hier liggen een aantal Japanse krijgsgevangenen begraven. We hebben dan ook een uitleg gekregen over een reeks moslim gebruiken, een moslim moet dus binnen de 24 uur begraven worden, ze worden ook niet in kisten begraven maar in een doek gerold, er word een put gegraven een meter tot anderhalve meter diep en dan komt er een kleihoop op dat lichaam, hier wordt dan een paaltje ingestoken met een nummer op zodat het graf geregistreerd kan worden en op die manier weten ze toch wie waar ligt.

Wat ook niet mag is een afbeelding/foto van de persoon die er begraven ligt. Als er nog iemand uit de familie begraven moet worden dan kan die op dezelfde plek begraven worden, dan wordt er op dezelfde plek een put gegraven, minder diep dan de vorige en daar komt het lijk dan op te liggen, dan wordt er ook een 2^de paaltje in de kleihoop geslagen zodat ook die persoon geregistreerd worden.

Rijke mensen kopen soms een groot stuk grond zodat daar meerdere leden van de familie bij elkaar begraven kunnen worden.

Timur vertelde ons ook dat Burka’s verboden zijn in Oezbekistan, een vrouw moet herkenbaar zijn, er lopen soms vrouwen met Burka’s maar dat zijn dan toeristen. Een paar jaar geleden was het een rage in Oezbekistan om hoofdoeken te dragen, maar als je dan aan de meisjes vroeg waarom ze dat deden dan zeiden ze dat het in de mode was.

Hij heeft ook ooit aan een hoge Piet in de Islam (iets zoals een bisschop bij de katholieken) die in Saoedi Arabie leeft waar in de koran het staat dan een vrouw een hoofddoek moet dragen, hij zei dat dat nergens als verplichting staat. Op de vraag waarom er in zijn land dan zoveel gesluierde vrouwen rondliepen, vertelde hij dat dit een schoonheid probleempje is. De dames werken ook hard en veel buiten en als je buiten werkt dan wordt je huid heel droog, wordt ze donker en zie je er verdord uit dus daarom beschermen de vrouwen hun gezicht zodat ze er jonger en fris blijven uitzien. Tja wat moet je hiervan dan denken als je gesluierde dames in ons druilerig kikkerlandje ziet rondlopen.

Voor de lunch bracht Timur ons naar het Plov Centrum van Tashkent, hier was het heel heel druk!

De plov of pilaf is ontstaan ten tijde van Alexander de Grootte, hij had op zijn reizen de wortel ontdekt, de gele en de rode wortel, evenals de rijst, dit was een goede vervanger van het brood, maar als ze de rijst moest zacht worden en het vlees goed doorbakken, in de pan kregen ze dit niet zo goed voor mekaar dus hebben ze geleerd dat na het bakken/koken van groenten en vlees, het verder gaar gestoomd kon worden, dat de smaken dan goed gemengd werden en dat alles lekker zacht werd.

We mochten vrij in hun “keuken” rondlopen, hier worden houtvuren gestookt, met daarop een metalen pan met een doorsnede van 3 meter, op de ene plek worden de groenten gegaard, wortelen, rozijnen op een andere plek wordt het vlees gebakken, dit kan rund/paard of lam zijn echte plof daar wordt geen kip in gedaan.

Per streek verschilt het dus ook, op zekere plekken gebruiken ze gele wortelen, ergens anders doen ze er nog kikkererwten bij. Vb Timur noemt de plov in Khiva dieet plov omdat daar weinig vlees in gedaan wordt.

In Bukhara wordt hij met 4 verschillende oliën gemaakt, in Samarkant met gele wortel. In Fergana ziet hij vrij rood door de kruiden die ze toevoegen.

In Tashkent zeggen ze dat het de beste is, misschien ook omdat deze plov opgenomen is als Unesco erfgoed.

Als je vraag wat de beste plov is antwoorden ze vaak, dat is de plov die je moeder klaarmaakt, wat eigenlijk weer niet klopt, want het zijn vooral de mannen die plov maken.

Een half uurtje rijden komen we aan in een “winerie”, ja hoor Oezbekistan heeft ook zijn eigen wijn, de wijnmaker die wij bezocht hebben heeft zelfs een aantal prijzen in Duitsland gewonnen. Een grote trots van deze wijnmaker is ook zijn ‘Japanse tuin’ dit is hun grote hobby naast het wijn maken. De rondleiding begint dan ook in zijn Japanse tuin, er is veel symboliek in deze tuin. Hierna gaan we door de wijnvelden, krijgen we te zien hoe wijn gemaakt en dan beklimmen we 3 verdiepingen om in hun “Europees” restaurant 5 verschillende wijnen te proeven, 2 witte, 1 rosé en 2 rode wijnen, slecht zijn ze niet, maar de wijnkenners uit onze groep zeggen dat ze nog moeten groeien.

Bij de proeverij krijgen we verschillende kazen en druiven te eten.

Ondertussen is het al 18u30 geworden als we in het hotel aankomen, een half uurtje later vertrekken we naar een restaurant wat verder in de straat.

Wat ons blijft verwonderen, ze kunnen hier niet gelijktijdig voor iedereen het eten serveren, soms is er bijna een half uur tussen het bedienen van de eerst en voor dat de laatste zijn bord voor zijn neus krijgt. De frit of aardappelen wordt ook nooit samen met de vlees schotel geserveerd, dat komt zodra het vlees op is. Nu vragen we om de friet/aardappelen samen met de schotel te serveren, soms lukt het soms komt het 5 minuten later.

Na het eten trekt iedereen naar zijn kamer, want we moeten weer koffers pakken, alhoewel, we moeten een kleine koffer pakken voor 1 overnachting, de rest laten we in het hotel want we komen er terug voor het einde van onze reis.

Slopwel tot morgen….